Stenopis

[Alf Abet]

Nie damy rady wszystkiego. Wybierzmy
najważniejsze. Tak jak się poznaje
uśmiech, uśmiech, słabe oddanie.

Otwarte ręce są zawsze puste
jak nadmorskie miejscowości po sezonie.
Piasek dochodzi aż do przystanku.

[Ania ayalen]

dobre to. Bardzo dobre

[Alf Abet]

to fajnie

[Damian Sawa]

Podoba mi się. Ma moc!

Otwarte ręce są zawsze puste
jak nadmorskie miejscowości po sezonie

Dokładnie!

Pozdrawiam!:)

[em_]

Powiem tak : z wersu na wers coraz lepiej i oczywiście największe wrażenie zrobiła puenta; początek taki sobie, ale całość ogólnie dobra i może się podobać.
Pozdrawiam

[Ania ayalen]

widzisz em- oczywiscie jest to Twoje zdanie i Tobie wydaje sie to jakies, lepsze mniej lub bardziej . Wedlug mnie to idealne zrownowazenie gleboko.madrej tresci w nieprzegadanej formie. I teraz powiedz- skad potrzeba wygloszenia swojego subiektywnego widzenia- nie uwzgledniajacego tegoz subiektywizmu? Bezosobowa forma wypowiedzi jest autorytatywna sugestia narzucajaca swoj punkt widzenia jako.obiektywny. Moze umyka Ci to, nie wiem. Dla.mnie.wiersz jest genialny porzez swoja prostote.

[Ewa Włodek]

w rzeczy samej - stenopis. Historii o tym, że nie można mieć wszystkiego, a i tak zwykle nie ma się nic. Ani w sferze mentalnej, ani - materialnej, bo i tak gdy "nastanie piach" - zostaną wyłącznie "puste ręce"...

pozdrawiam ciepło..
Ewa

[Alf Abet]

To miał być raczej optymistyczny wiersz
optymizmowi miała służyć puenta,
ale na odczyt nie mam wpływu

Dziękuję wierszelnikom miłym
i cieplutko pozdrawiam

[Gloinnen]

Otwarte ręce są zawsze puste
jak nadmorskie miejscowości po sezonie.
Piasek dochodzi aż do przystanku.

Zakończenie jednak dla mnie mało optymistyczne. Pokazuje jednak wielkie osamotnienie. To chyba obraz starości, gdy człowiek traci przyjaciół, coraz więcej rzeczy w jego otoczeniu przypomina mu o vanitas vanitatum... Piasek to dla mnie symbol przemijania, czegoś bardzo nietrwałego, ulotnego... Przemijające splendory, przemijające przyjaźnie, przemijająca radość życia? Ja tu - wybacz, Alf, widzę raczej głęboki spleen...

Już prędzej pierwsza strofa niesie w sobie odrobinę nadziei - że można, mimo wszelkich przeciwności, odnaleźć w otaczającej człowieka rzeczywistości jakiś okruch dobra, choćby w tym uśmiechu. Podwójnym, a więc odwzajemnionym...

Mam nieodparte wrażenie, że poetyka jest mi jakoś znajoma...


Glo.

[Alf Abet]

Ale ten piach zauważ się wydostaje, on potrafi mimo
swojej miałkości dotrzeć aż na przystanek i łapać
okazję, czyż to nie optymistyczne?