Córka Odysa (stylizacja)

[Gloinnen]

Łódź gna przez morze. Znikąd i donikąd
trwa rejs widmowy. Dziewczyna przy sterze,
półnaga, cicha. Wśród blizn drzemią cienie.
Raz świt, raz wieczór krwią wsiąka w horyzont.

Wiatr skręcił bicze z burzowych obłoków,
gniewnie uderza. Ręce mdleją z wolna,
zimny pot srebrzy zmęczone ramiona.
Cel nie istnieje, tylko wieczna podróż.

Jeden drogowskaz - napomnienie nocy.
Ster rani dłonie, otchłań rzyga pianą,
a słona ciemność w oczy znowu pali.

Jedna nadzieja - deszcz, co usta zrosi,
zanim osłabnie utrudzone ciało,
bo trzeba naprzód. Póki łódź na fali.



____________________
Glo.