Roger that (cykl)

[Gloinnen]

Roger that (1)



Mamy bliżej. Niebo bardziej realne,
niż w zwykłym mijaniu dni. Eksplozje
rozsiewają szczątki po mapach.
Blachy, kartki z paszportów, zapach nafty,
tylko imiona pozostały na swoich miejscach.

Lot nurkowy. Ziemia zawsze przyciągała,
zachłanna i zazdrosna o każdy krok
przez chmury.
Scenopisy ułożył wiatr. Osiągnęliśmy
najwyższy stopień wtajemniczenia.
Dłoń w dłoni, bieleją palce. Za chwilę
oderwą się od siebie, jak sny.
Przeciągnięcie. Nikt nie wątpi.

Każda minuta życia waży coraz więcej.
Już wiemy. Głowa między kolanami, pluszowy
miś pod pachą, na wieczne nieoddanie.
Zaciskamy oczy, by widzieć
jaśniej; błyskawiczny pokaz slajdów w pamięci.
Wszystkie ludzkie sprawy przełamane wielokrotnie.
Nawet cienie się spopielą.

Nie pytaj teraz o nic, dziecko.



Birgenair 301 (2)

Nieskończone połowy wezwały na ocean, w krtani
nieobjęty milczeniem. Bez wynurzeń.
Rozłupane konchy
porasta czerwona piana.

Fale przetapiają żelazo w sól, wymywają cierpliwie
każdy strzępek ciała z blaszanych arkuszy. Za późno
by znieruchomieć. Na dnie
piasek ciasno wypełnia
sine korpusy.

Przechłodzenie. Skóra i kości
z domieszką rdzy.

Ty jeden jesteś tu obcy, oddychasz rybim tłuszczem
i oparami paliwa.
Nigdzie indziej nie dowiesz się tak wiele o ciszy.

Nie wypływaj zbyt daleko, nad horyzontem gniew
miesza się z mgłą. Dryfują buty pełne alg; ktoś zawsze
czeka, czyjeś kości
bieleją na wyspach.



Las deszczowy (29.09.2006) (3)



Nie ma trzeciego wyjścia. Tylko
dwa kadłuby, dwa ognie. Przebicie.
I pęd powietrza zalewa
światy. W ciągu rosnącym.

Coraz szybciej. Coraz więcej
trafień. Odnaleźć znaczy przepłakać.
Na gałęziach wśród lian plączą się
włosy, nitki ubrań, pożegnalne listy.

Każdy ma swój ostatni rozdział.
W gwiazdach na opak, na torze kolizyjnym
to, co wciąż ciepłe. Lepka
strużka czerni tnie bezgłośnie poszycie
od ciała do ciała.

Nieukołysane.




____________________
Glo.