słowo na czternasty dzień lutego

[coobus]

tak myślę że to chyba jest to
niby nic naprawdę niewiele
bochen życia dzielony na sto
wspólny stół rozmowy spacery
jakieś imię w korze wyryte
w uniesieniu duszone słowa
wspólna cisza lub wspólna nuta
nawet łza którą ciemność chowa
coś czym duszę wypełniasz jak szkło
to chyba to
właśnie to


niestygnąca życia gotowość
rozpisana na dwie filiżanki
kilka słów lub to jedno słowo
które ludzi zmienia w kochanków
albo nawet te gniewne słowa
tak bolesne i tak drapiące
i ten czas co je uczy tonować
to późniejsze ciepło jak słońce
dłoń gładząca włosy nim zaśniesz
to chyba to
to właśnie

[Leon Gutner]

To jest to - właśnie to co mnie tak urzeka i przyciąga do tego co piszesz .
Za każdym razem - zawsze .
Jest w każdym twoim wierszu .
Nie czytałem takiego w którym tego nie ma .

To taka " boląca nostalgia doczesności , uczuciowo oznajmująca , podana z samego dna człowieka "

Z podziwem L.G.

[Ewa Włodek]

niestygnąca życia gotowość
rozpisana na dwie filiżanki

tu jest sedno, Coob, oby wszystkim było dane, jak najdłużej...Ładnie powiedziałes...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Gajka]

....niestygnąca życia gotowość
rozpisana na dwie filiżanki....

Cob
Piękna metafora, taki naprawdę ciepły wiersz od serducha

[Miladora]

Coobuś - jedyne, co mi przeszkadza, to to, że aż trzy wersy kończysz tym samym wyrazem:

- w uniesieniu duszone słowa
- kilka słów lub to jedno słowo
- albo nawet te gniewne słowa

Aha - i brakuje Ci jednego rymu:
- jakieś imię w korze wyryte/wspólna cisza lub wspólna nuta - w tych wersach.
Dobrze byłoby coś z tym zrobić, zwłaszcza że w odpowiednich wersach drugiej zwrotki masz wyraźny rym "drapiące/słońce".

Do średniówki Ci się nie przyczepię, bo aż taką formalistką nie jestem, skoro wiersz można odczytać bez zgrzytu.

Miłego

[anastazja]

to późniejsze ciepło jak słońce
dłoń gładząca włosy nim zaśniesz
to chyba to
to właśnie

Psia kość! Jak można tak pisać, przecież to żywcem włazi w człowieka, wlewa, wszystko jedno Coob cudowne metafory, takie ludzkie.

Kocham ten wiersz, bardzo

Ps: mój mąż nie gładzi moich włosów przed snem

[coobus]

Leo, Ewa Gajka, Anastazja - to nastrój tego dnia, więc i taki klimat wiersza, to takie małe świętowanie z mojej strony. Dzięki, że świętujemy razem.

Milo: - na pewno masz rację, ale tak już zostanie. Te "słowa"... w drugiej zwrotce tworzą całośc myśli, powtórka bez znaczenia, a w tej pierwszej też nie chcę ich zmieniac, by nie zmieniac tej frazy.
Zresztą zawsze uważałem, że piękno nie tkwi w doskonałości (utopijne i względne pojęcie), tylko w niedoskonałości. Kwestia punktu widzenia, oczywiście.
Ale uwagi trafne, nie przeczę. I dziękuję.

[Gloinnen]

coś czym duszę wypełniasz jak szkło
to chyba to
właśnie to

niestygnąca życia gotowość
rozpisana na dwie filiżanki

Te obrazy zabieram do poduszki.


Glo.

[coobus]

Dzięki, Glo
Twoje przychylne spojrzenie jest zawsze motywacją, by zapisac kolejne myśli. I tak to odbieram

[Miladora]

Zresztą zawsze uważałem, że piękno nie tkwi w doskonałości (utopijne i względne pojęcie), tylko w niedoskonałości. Kwestia punktu widzenia, oczywiście.

Oczywiście - kwestia punktu widzenia.
Ale zapytam - czy wychodząc z definicji, że piękno jest niedoskonałe, nie usypiamy siebie? Nie usprawiedliwiamy nadmiernie własnych braków, czasem lenistwa, samozadowolenia? Czy zbytnio nie pobłażamy sobie?
Nie mówię o tym akurat wierszu ani o Tobie - po prostu myślę.
Zgoda - nie można osiągnąć doskonałości absolutnej, ale można do niej przynajmniej dążyć.
Inaczej nie ma rozwoju.