Rasowy Polak

[niepozorny]

Nie lubi Niemca i Ruskiego.
Prędzej zaśpiewa Okudżawę
i posłucha Beethovena.

Ma awersję do czerwonego ,
więc rozcieńczył pół na pół z białym.

Fuck nie umywa się do kurwa.

Czeka na atmosferę świąt,
bo łatwiej przychodzi wybaczyć,
a siebie rozgrzeszyć.

Nie lubi salonowych piesków,
bo nieprzyjemnie szczekają.

Wśród swoich rozumie nawet to
czego nie rozumie
i to nie jest paradoks.

Jeszcze...

[lczerwosz]

To sa paradoksy, tylko chcemy je traktować normalnie, jako nasze własne identyfikujące. Mamy do tego prawo.
Jeśli "jeszcze" odnosi się do opisanych wyżej paradoksalnych cech, to oznacza pytanie, jak długo tak będzie jeszcze. Czy zatracimy tożsamość, gdy paradoksy znikną.
Jeśli jeszcze odnosi się do nienapisanych linii wiersza, to każdy z nas dopisze, co chce. Wszak życie przerasta kabaret, można powybierać.
Podoba się.
Natomiast nie tytuł, bo te nawiasy. I w treści. Pewnie chodziło o wiersz typu unisex. Nie warto. Bym ograniczył adresata wiersza do mężczyzny. Kobieta może być motorniczym, maszynistą, politykiem, pedofilem bez zmiany końcówki na żeńską.
A w treści nie brzmią mi dobrze "bo", ale to kwestia gustu.

[Gloinnen]

Na razie mam jedną techniczną uwagę - zlikwiduje te kropeczki i zrehabilituj, proszę Cię, kurwę. Inaczej fraza wypada nieprzekonująco, a przecież właśnie chodzi o to, aby udowodnić prymat rodzimego nad cudzesami, nie? Więc autocenzura w tym miejscu jest absurdalna.

Pozdrawiam,


Glo.

[niepozorny]

Gloinnen i lczerwosz - posłuchałem się. Serdecznie pozdrawiam.

[Sede Vacante]

Wiersz ma w sobie wiele racji, choć pokazuje Polaka, ogólnie, jako tumana, czy ignoranta.
Ja bym nie dał tytułu "Polak", bo - słusznie - wielu mogłoby się obrazić. Są Polacy opisywani w wierszu, ale i wielu, wielu, którzy nie mają nic wspólnego z tymi obrazami. Jednak wiersz jest zatytułowany bardzo jednoznacznie.
Polak.
To mi się osobiście nie podoba.
Poza tym, na przykład ja - jestem Polakiem, ale nie utożsamiam się zupełnie z większością tych opisów. Więc zostałem wrzucony do tego worka z innymi. Ale nie piszę ci tego, aby pokazać, że się obraziłem Tylko, by pokazać, że tak może być to odbierane. Może oczywiście masz to gdzieś, jednak wielu "obrażonych" może na to naprawdę nie zasłużyć.

A co do moich odczuć - mnie to nie obraziło, bo w sumie wiem o co ci chodzi. O te nasze polskie wady, które sam dostrzegam. Mamy je i kropka.
Ale nie wszyscy i tu jest szkopuł.
Jak pisałem, nawet ja nie pasuję do większości z opisu, ale przecież to opis...Polaka.
Dlatego zmieniłbym tytuł na jakiś bardziej trafny.

A sam wiersz jest bardzo dobry, naprawdę mi się podoba, z tym, że dotyczy pewnej grupy osób. To należałoby podkreslić.

Puenta doskonała

[Hosanna]

Mam wrażenie ze to kolejny Twój wiersz
w którym z kogoś się wyśmiewasz szydzisz
mnie to razi
Poezja żywiąca się tylko negatywami nie podoba mi się.
Wytykanie bliźnim jacy to maluczcy, światu że zły i upadający na pewno znajdzie współwyznawców ale dla mnie to łatwe
nie inspiruje mnie ani nie pomaga poradzić sobie z trudami życia

Skrytykowałam Cię ale chcę też dodać że jestem ciekawa
Twoich wierszy dotyczących pozytywnych choćby malutkich rozwiązań, refleksji, wydarzonek które rozpalają w Tobie światło
kiedy na chwilę przestajesz oskarżać i cieszysz się istnieniem
będę na nie czekać

Pozdrawiam Cię

[niepozorny]

Sede Vacante - odczytanie wiersza nie po mojej myśli , bo nie doszukuję się wad, ale jakiejś cząstkowej prawdy o sobie i pewnie o wielu innych. Dziękuję za szczery komentarz i pozdrawiam.

Hosanna - siebie wyszydzać? Nie widzi Pani zagrożenia? Dziękuję za komentarz i ciepło pozdrawiam.

[Sede Vacante]

niepozorny - ale wiersz jest zatytułowany jednoznacznie. Więc dotyczy wszystkich Polaków, przynajmniej według ich interpretacji. Mają prawo przecież po tytule dojść do wniosku, że piszesz o wszystkich Polakach. Tytułem zamknąłeś nas wszystkich w jednej "zagrodzie". Prawda o sobie i wielu innych, jeśli spojrzeć na tytuł, dla wielu będzie oznaczać nic innego, jak twoją definicje całego narodu polskiego.

[Hosanna]

niepozorny - ja po prostu nie należę do silnych i w poezji szukam inspiracji sił, pozytywnych znajdowania dobrych prawdziwych rozwiązań ciepłych refleksji - to są moje potrzeby wiec zaspokojenie ich szukam także w poezji. Na pewno czasem sarkazm autoironia i odrobina szyderstwa szczególnie w połączeniu z poczuciem humoru pozwalają coś odreagować. Ale ogólnie jestem uczulona na wieczne narzekanie zajadłość gorycz wyszukiwanie i obśmiewanie głupoty i ułomności ludzkich. Mało kto ma życie tak ciężkie żeby po prostu nie mógł inaczej choć wiem że takie osoby też są i niech im życie lżejszym będzie.
Napisz kiedyś wiersz i dla takich ludzi jak ja.
Złaknionych realnych plusów (i nie mam na myśli jakiegoś różowego widzenia pozytywnego tylko twardy real)
Jeśli wyszukasz jakiegoś prawdziwka w swoim życiu -podziel się koniecznie
Pozdrawiam

[Gloinnen]

Hosanno, ale to wszystko zależy chyba od tego, po co piszemy.

Jak zmieniać świat na lepsze - stwierdzając, że jednak nie jest taki zły, bo jednak słońce świeci, ptaszki śpiewają, róże kwitną, itp.? Czy punktując zło, aby można było z nim zawalczyć? Trzeba w końcu wiedzieć, gdzie mamy pole do popisu, gdzie coś "nie sztymuje"... Poezja relaksacyjna usypia czujność, ale na dłuższą metę to tylko anestetyk, a nie prawdziwe remedium.