Dla T***

[Gloinnen]

Czerń po horyzont. Chmury się kłębią
na podobraziu. Płótno rozdarte.
Znów jestem tutaj. Próbuję w ciemno
dobrać do ciszy właściwą barwę.

W jesiennym gniewie palą się drzewa,
które mnie ongiś sadzić uczyłeś.
Żal - nawet szczery - już bez znaczenia.
Spóźniony przebłysk - za nocą w tyle.

Dziś, gdy rozumiem głębiej i więcej,
nie odbuduję strzaskanych dzwonnic;
popiół się zmienił w zwidy na wietrze,
znicz dawno wypadł z pokornej dłoni.

Drugi raz mosty rozsadza zima,
przeszłość zapiekła pod twardą blizną.
Przyjaźń ku morzu rzeka porywa,
lecz może chociaż przebaczysz. Wszystko.



____________________
Glo.

[Ewa Włodek]

oj, gęsto od emocji u Ciebie. Cóż, coś się skończyło, i to chyba - burzliwie, skoro i pożoga i bolesne blizny. A wybaczenie - to jest zawsze potrzebne, dla wszystkich, choć bardziej - dla wybaczającego, a i wybaczającemu ulgę przynosi... Poczytałam w zmyśleniu. Lubie takie nastroje...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Miladora]

Sugestywnie, Glo.
Czuje się ten wiersz.

I tylko takie małe conieco:

- Czerń po horyzont(.) Chmury się kłębią

- Znów tutaj jestem. - przeczytaj z "Znów jestem tutaj"

- które mnie ongiś sadzić uczyłeś, - tej inwersji mogłoby nie być, brzmienie byłoby bardziej naturalnie, ale wymaga to zmiany rymu, więc nie wiem, czy udałoby się zachować przekaz ostatniego wersu.

I tyle

[Sede Vacante]

Smutne...bardzo.
Nie ma co komentować, to więcej niż kolejny wiersz, to rozdarcie, płacz, żal do głębi.

[Gloinnen]

Ewo - dobrze odczytujesz. Ciężko jest ponaprawiać przeszłość, zwłaszcza, gdy wymaga to współpracy.


Dzięki, Mila. Patrz, tyle razy czytałam i nie zauważyłam tej "zjedzonej kropeczki".
Pierwszą inwersję usuwam bez gadania. Druga chyba musi zostać, bo musiałabym zmienić całą konstrukcję strofy.


Sede... No, smutny. Masz rację.


Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

Dziś, gdy rozumiem głębiej i więcej,
nie odbuduję strzaskanych dzwonnic;
popiół się zmienił w zwidy na wietrze,
znicz dawno wypadł z pokornej dłoni.

tak jak lubię

[Leon Gutner]

Smutne raczej w normie .
Życiowe .

Podobają mi się palące drzewa i mosty pękające zimą .
I cały klimat .

Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

Nawet to sympatyczne, trafic na Twój wiersz mniej buntowniczy w formie, o uporządkowanych strofach, bo że myśli uporządkowane, to wiadomo. Jak zawsze osobisty, w większości takie piszesz, można powiedziec, że dedykowany, ale można również, że jest echem, przywołaniem.
Magia słów taka, jaką lubię, jakiej szukam. Nie daj się przeszłości, Glo, daj się wyliczy co najwyżej do ośmiu, nie dłużej. Kibicuję, trzymając kciuki.

[Gloinnen]

Anastazjo, ale nie rób, proszę, takiej smutnej miny...


Leo, dziękuję.

Coobus - dzięki za poczytanie. Wiersz dedykowany konkretnej osobie, odnosi się do konkretnych wydarzeń... Cóż, nie wystarczy "nie dać się"... Człowiek pozostawia po sobie ślady w różnych miejscach, nie zawsze takie, jakie by chciał.

Pozdrawiam ciepło,


Glo.

[skaranie boskie]

To jeden z lepszych twoich wierszy, Glo.
Zmusił mnie do wielokrotnego czytania.
Może dlatego, że chciałem doszukać się jakichś znajomych odniesień?

W jesiennym gniewie palą się drzewa,
które mnie ongiś sadzić uczyłeś,

Ten fragment zasugerował mi, że wiersz skierowany jest do ojca (Do T***), dalsze jednak strofy zdają się temu przeczyć.

Drugi raz mosty rozsadza zima,

Ten wers podpowiada, że to raczej jakaś niestara blizna.
Może i lepiej, że nie ma prostych rozwiązań...

Moim zdaniem wiersz - kandydat do wyróżnienia.