Armagedon na wesoło

[Julka]

Siedem trąb

Przestań, Antek, wreszcie za dziwkami gonić.
Siadaj, pogadamy, wypijemy kawę.
Gdzie ty się wybierasz – znowu do tej Moni?
Słuchaj – chodzą wieści straszne i ciekawe,

o katastroficznym końcu tego świata.
Podobno już jutro siedem trąb zatrąbi,
aniołowie będą z pieczęciami latać.
Nie jestem aniołem. Wiem, pijacki głąbie,

lecz opieczętować możesz moje czoło.
W takim zamieszaniu Bóg się nie połapie.
Jesteś mi to winien, ty stary pierdoło –
tyle lat po nocach pierdzisz mi i chrapiesz.

Przyłożę tę pieczęć, jak ci tak zależy,
chociaż w koniec świata nie wierzę i kwita.
Za późno na skruchę, nie klep już pacierzy;
kiedy śmierć u progu – co to za kobita!

Ledwo się uśpiłam po tym rozmyślaniu
gdy – chyba nad ranem, rozległ się głos trąby.
Policzę, aż siedem wytrąbi archanioł:
Jedna, druga, trzecia, wreszcie – jak nie rąbnie!

Raptem przebudzona, zerwałam się z łóżka
i czekam w napięciu, trzęsąca się cała,
a to z Antka tyłka piąta niczym surma
donośnym trąbieniem tak się odezwała.

Na tym się skończyła ta apokalipsa,
Antek siną pieczęć nosi wciąż na czole,
lecz skąd mu się wzięła – nie chce nawet pisnąć.
A ja nadal dźwigam odtrąbioną dolę.

[Miladora]

[Julka]

Dla Ciebie Mili

[Leon Gutner]

Rozbawiłem się - jeśli tak ma wyglądać armagedon to nie ma tragedii .

Z uśmiechem L.G.

[Ewa Włodek]

oj, Julcia, a toś dała czadu! Usmiałam się serdecznie...

więc moc uśmiechów posyłam...
Ewa

[Julka]

Leo

Ewuś


Dziękuję za piękne uśmiechy -
proszę o jeszcze