Wiosna zawita do Lothlorien

[JSK]

Wiosna zawita do Lothlorien

Czasami trzeba uciec gdzieś, z czyjejś pamięci, z wersów wierszy,
Rozpoznać ciemność, czernie mgły, zanurzyć w nową treść inwersji.
Zgubiwszy ślady własnych stóp, z pielgrzymką udać się donikąd,
Dogłębnie przeżuć bólu smak, ku niebu zwrócić się z supliką.

Melodia jednak utkwi w nas, choć nie taneczną płynie frazą,
Sens nie zaginie w szumie traw, tylko pożywkę da bajarzom.
Może wiosennie, może nie, otuli wokół gęstwa lasu
A wszelkie barwy nocnych snów, zostaną wzorem dla atłasów.

Wystarczy jednak rozbić mur, który buduje antystrofę;
Tylko kto miałby pierwszy kuć i kto by zechciał zostać młotem?
I któż by pierwszy czyścić chciał, ślady rozjątrzeń, pręgi krwawe,
Gdy nie ożywa echa chłód i zieleń zjawi się niebawem?

A można przecież tylko przejść pod opiekuńcze skrzydła Lethe,
Gdzie świt nie zechce budzić w nas pamięci całkiem opuchniętej,
Gdzie się rozrosną pędy traw, kwiat będzie znów kolorem wabił,
I ruszą mrówki zwiedzać świat, zaś elfy znajdą smak zabawy.


.

[Leon Gutner]

Nie wiem jak Elfy ale ja się zawsze dobrze bawię kiedy cię czytam Janie .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Złoci się wiosna pośród mgieł i budzi drzewa wonną pieśnią.
Wciąż się odradza wieczny wiersz, wbrew nawałnicom i zwątpieniom.
Kiedyś odnajdziesz cichy brzeg, Nimrodel śmiechem cię przywabi,
łagodną falą wpłynie w dzień, roziskrzy ranek odblaskami.

Hen, poza nami - czasu szmat. Chwila dla elfów, ludziom - bezdeń.
W wodzie odbita obca twarz przyniesie wreszcie zrozumienie.
Ucieczki. Straty. Głupia gra. Teraz dłoń w nurcie szuka chłodu.
To może być ostatnia z szans. Wykuty w śnie kamienny spokój.

Minie - jak inne - gorzki rok. Czas zmieni mroczne dekoracje.
Trzeba przeniknąć. Dobro. Zło. Uzupełniają się nawzajem.
Zachowam ciszę z tamtych stron. Wiele odcieni mieszka w ciszy.
A między nimi - milion trosk. Biegną kohortą poprzez myśli.

Musi się jeszcze wiele stać. Powrót do raju po sezonie.
Lecz kto łagodnie powie - jak? Kto wskaże sercu trudną drogę?
Dopiero, gdy przeminie baśń, gdy ból do końca ją opowie,
przyjdzie czas spotkań, mądry czas. I wzejdą światła w Elvendomie.

[Maryla Stelmach]

zabrałeś mnie w inny świat, fajnie.

[skaranie boskie]

No i który wiersz mam skomentować?
Oba są dobre, choć chyba z lekkim wskazaniem na odpowiedź.
A może ja nie potrafię być obiektywny?
Zresztą, to nie jest konkurs. a poczytać zawsze miło, zwłaszcza, że jest co.