zapomniane stacyjki

[Maryla Stelmach]

światła widoczne w mroku
rozmazywały się na szybach gubiły
zawiasy w drzwiach przedziałów
puszczały jak przeźroczyste stringi leny
stare melodie mieliły zniewolone umysły
pulsując czarem zapomnianych stacyjek

po powrocie do domu będzie piekła chleb
kusząc krągłymi biodrami
do piekarni pełnej tajemnic
zaczną wlatywać jaskółki
wić gniazda z kawałków patyków

przyjdzie wiosna
na nieznanych stacyjkach
zapachnie znowu
porośniętym łonem leny

kiedy wróci zmieniona
pomyślisz niech mi zamydli sobą oczy
postawi ciepły chleb na stole
na brzozowych skrzypkach wygra życie
a potem rozpłynie się we mgle
na zapomnianych stacyjkach

[anastazja]

po powrocie do domu będzie piekła chleb
kusząc krągłymi biodrami
do piekarni pełnej tajemnic wypiekania chleba

usunęłabym w trzeciej...wypiekania chleba...
za dużo chleba w strofkach, ale tylko sugeruję, się nie znam.
wiersz wspomnieniowy i piękny, chyba wszyscy mamy jakieś stacyjki.

Brawo Marylu

[Maryla Stelmach]

Anastazjo, dziekuję.