Znowu jestem człowiekiem

[Sede Vacante]

Pokiereszowani,
mój dom.
Nie zabieraj mi tego.
Bez bólu nie istnieję.

Nie każ mi wierzyć w coś lepszego.
Nie opowiadaj o złotych miastach i eliksirze wiecznej młodości.

Nie ocieraj łez,
dopóki nie jesteś gotów przygarnąć
nas wszystkich…


Skaleczeni,
moje powietrze.

Bez dziwadeł jestem nikim.
Tylko one wiedzą,
skąd,
dokąd,
i czego nam tak naprawdę potrzeba.

Wśród palonych na stosie,
znowu jestem człowiekiem.

[Patka]

Ten wiersz mniej do mnie przemówił niż twój poprzedni, choć zważywszy na formy niektórych czasowników ("nie zabieraj", "nie ocieraj") powinno być inaczej. Może dlatego, że nie lubię wypowiadania się na "ty", to jest w drugiej osobie liczby pojedynczej. Dobrze przynajmniej, że jest to tylko wiersz, w prozie to jeszcze bardziej razi.

Inna sprawa, właśnie odnosząc się do dyskusji o komentowaniu tworów: tekst jest nijaki. Nie ma jakiegoś punktu zaczepnego, tego czegoś, świetnej myśli, czegokolwiek, co by sprawiło, że zapamiętałabym wiersz na dłużej. Potęguje to wydłużenie wiersza dużą ilość Enterów i krótkie (zazwyczaj) wersy. Jedyne, co trochę ratuje tekst, to zakończenie, ale to za mało, by mi się podobało.

[Sede Vacante]

Rozumiem i dziękuję za szczerość.
Ten wiersz jednak napisałem w dosłownie dwie minuty. W dość "specyficznych" warunkach, bo po kolejnej porcji "rzygania istnieniem". chciałem, aby był szczery do bólu, a przy tym dość prosty, surowy w przekazie. Nie wiem na ile mi się udało, ale chcę go sobie pozostawić, bo to jest moja "spowiedź z ostatniej chwili" - coś absolutnie wydarte z wnętrza. Ten wiersz jest taki, jakie teraz moje odczucia.
Nie mówię, że nic nie zmienię. Bo jeśli ktoś podpowie, zastanowię się. Ale nie chcę go "kasować" całkowicie, wyrzucać do kosza. Dlatego doceniając twoją szczerość (naprawdę), pozostawię go.
i dzięki za to, że się - jak to mawiają moi koledzy - nie czaisz, tylko piszesz, co myślisz. To bardzo ważne.

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Chwilę myślałem, że tam:

Pokiereszowani,

Powinna być kropka. No, ale w sumie taka forma też jest dobra. Znowu wiersz uderza do głowy .

Wśród palonych na stosie,

Tak osobiście poczułem nawiązanie do "świętej" inkwizycji. Ten wers jest świetnym, krótkim wyrazem caałego ludzkiego zła. Zrobiłeś do szybko i konkretnie.
Super

[Sede Vacante]

Dzięki. Co do kropki, mam inne odczucie. To jedno zdanie, jedna myśl.
Co do stosu - to takie porównanie czarownic kiedyś, wszelkich odmieńców i odstających, do dzisiejszych tak cholernie niezrozumianych ludzi z problemami natury duchowej, osobowościowej, stanami depresyjnymi, nerwicowymi itp.itd.
Mam czasem wrażenie, że tacy są wkładani zawsze do jednego worka - "Psychol" i odrzucani poza margines.
Stąd właśnie "ludzie ze stosów".

[Hosanna]

Ofiara która nie wstydzi się być ofiarą
Przeciwnie - czuje dumę z powodu przynależności

Bywało ze palono na stosie Sprawiedliwych
Palenie kogokolwiek zawsze jest po złej stronie

Stawiam jednak pytanie
Czy paleni na stosie są tylko niewinni

Czy wystarczy być ofiara aby być niewinnym

Czy przynależność do ofiar zawsze nobilituje

Czy święci czasem nie bywali uprzednio złoczyńcami


Bardzo ciekawy wiersz

Porusza ciekawe pytania
lecz zbyt prosto na nie odpowiada

[anastazja]

Nie zabieraj mi tego.
Bez bólu nie istnieję.

ładna fraza, jakby moja myśl Sede, dobrze jest Cię czytać.

Pozdrawiam.

[Sede Vacante]

Stawiam jednak pytanie
Czy paleni na stosie są tylko niewinni

Czy wystarczy być ofiara aby być niewinnym

Czy przynależność do ofiar zawsze nobilituje

Czy święci czasem nie bywali uprzednio złoczyńcami

Nie, to nie tak.
Ci "paleni na stosie" wcale nie są niewinni. Ale ich grzechy, pomyłki, perturbacje życiowe, z czegoś wynikają. Mają korzenie, które niewielu chce poznać, skazując "z automatu" na wyklęcie, społeczną banicję.

Nobilituje? Tu zdecydowanie nie o nobilitację chodzi. Raczej o - mimo wszystko - pozostawanie z tymi, z którymi nikt inny nie chce mieć nic do czynienia. Ból sam w sobie nie jest szlachetny, nie jest wyróżnieniem. (Choć z drugiej strony, w pewien sposób uszlachetnia, bo prawdziwe życie, to życie, w którym nie brakuje bólu. Dopóki go nie skosztujesz, jest "niepełne")
To sytuacja, gdy pomimo tego, jakim jest koszmarem, czasem, tylko czasem, mamy wrażenie, że jest "po coś". Służy, by lepiej rozumieć innych skrzywdzonych. W pewien sposób solidaryzujemy się z pozostałymi, trwając przy nich. Oczywiście każdy z nas chce, aby nie bolało. Ma dość. Ale jeśli ma pozbyć się bólu, to najlepiej byłoby, aby inni też wreszcie zostali ocaleni. Dlatego właśnie:

Nie ocieraj łez,
dopóki nie jesteś gotów przygarnąć
nas wszystkich…

A kto tu mówi o świętych?:)

Za dosłownie chyba traktujesz kwestię "ludzi ze stosów". To takie porównanie odnoszące się do dzisiejszych skreślonych. Kiedyś polowało się na czarownice, a dziś potępia się tych, którzy są "dziwni" - bez zaglądania im w dusze.

Nie wiem, czy jasno objaśniłem, ale starałem się.

Dziękuję wam wszystkim za uwagę, zatrzymanie się nad wierszem.

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Co do stosu - to takie porównanie czarownic kiedyś, wszelkich odmieńców i odstających, do dzisiejszych tak cholernie niezrozumianych ludzi z problemami natury duchowej, osobowościowej, stanami depresyjnymi, nerwicowymi itp.itd.
Mam czasem wrażenie, że tacy są wkładani zawsze do jednego worka - "Psychol" i odrzucani poza margines.

To też ciekawe. Pożyteczny przekaz . Przy okazji krytyka tych, którzy odrzucają jednostki charakterystyczne, że tak napiszę.
Hm... przy Twoich wierszach trzeba trochę posiedzieć, aby je zrozumieć. Przy okazji skłaniają do myślenia. To jest dobre

[Ewa Włodek]

peel - strasznie roztrzęsiony, rozżalony i nie bardzo wie, co zrobić z tym swoim stanem duchowym, więc jest "wkurzony" na cały świat. Widzi siebie - jako kogoś odrzuconego, nieakceptowanego, skazanego na swego rodzaju eksterminację - jak heretycy, czarownice, czy insi "ekscentrycy" - a symbol ich "inności" i braku akceptacji widzi w "auto-da-fe"...
Wiersz generalnie czyta się niekomfortowo, jak "rwane myśli"...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa