głęboka refleksja egzystencjalna

[Gloinnen]

gówno

GÓWNO?

g ó w n o

gów
no

noooo...

o!

[Alek Osiński]

ja bym dał tytuł....pogłówne od gówna

[Gloinnen]

[skaranie boskie]

Bo to wszystko gówno jest.
Gówniany świat.
Dobrze napisane, Glo. Po męsku!

[Gloinnen]

Toast za wszystkie gówna i gówienka świata!

[skaranie boskie]

Pokuszę się o interpretację.
Uważam, że wiersz, pomimo krótkiej formy, niesie w sobie bogatą treść i - jakże dobrze nam, współczesnym, znane - przesłanie.
Zacznijmy od pierwszego wersu.

gówno

Na pozór banalne stwierdzenie, a przecież takie poważne i głębokie.
Gówno, coś, co towarzyszy nam od narodzin do śmierci, słowo, którego używamy w różnych sytuacjach, rzadko na określenie samego gówna. Nasz zakłamany świat przyzwyczaił nas, że robimy przeróżne kupy, kupki, kaki itp. Mało kto zdobywa się na odwagę, by gówno nazwać po imieniu.
W gównie jest wszystko. Bo przecież człowiek to zwierzę... wszystkożerne!

GÓWNO?

Tu widzimy wykrzyczane pytanie.
Czy na pewno gówno?!
Czy ten piękny, niepowtarzalny, najlepszy ze światów, li tylko stertą odchodów jest?
Znowu banał, a jak pięknie wypowiedziany. Z jaką niesamowitą odwagą. Tak pytać potrafią tylko niewinne dzieci.

g ó w n o

Stanowcza odpowiedź.
Takich odpowiedzi potrzeba w dzisiejszym świecie. Jaka szkoda, że tak rzadko je słychać.
Dalsze wersy pokazują, jak zanika owa stanowczość, jak zdecydowane, twarde gówno rozmywa się w podtekstach, jak przebrzmiewa echem... ginie.
Jak cała nasza, gówniana cywilizacja.

Glo, to jest arcydzieło!

[Gloinnen]

Skaranie, jestem pod wrażeniem Twojej przenikliwości.

Glo, to jest arcydzieło!

Mam tylko nadzieję, że nie plagiat, bo gówno to bardzo powszechnie używane słowo w wierszach.
Ale jakby co, będę się tłumaczyć, że w nocy wszystkie gó... koty są czarne...

[skaranie boskie]

Wdepnęliśmy w gówno...

[Gloinnen]

Ile gówno trzeba cenić
ten tylko się dowie
kto nie srał od tygodnia

(Wiersz Gapka znaleziony na blogu: http://gapek-poezja.bloog.pl/id,4376064 ... aid=6102d8 )

[jacek placek]

Ale się uśmialim z plackiem z tego wiersza. Napisane zupełnie, jakby ktoś siedział na tronie z zaparciem i tak wyciskał po trochu. Stęka jęczy napina się a w dole tylko jakieś bobki. I interpretacja skarania boskiego nas ubawiła. Placek powiedział, że to manipulacja informacją jest ale on się na tym "gówno" wyznaje.