Remanent wiosenny

[JSK]

Remanent wiosenny

Zawsze nam jakiejś chwili brak, w pośpiechu mija zwykły człowiek,
A trzeba znaleźć taką baśń, która rozciągnie się jak powieść;
Wniknie w rozdziały wczesnych dni, lub przeprowadzi przez dojrzałość
I znajdzie spokój zwykły sen i chwilę ulgi pozna ciało.

Przeszukać trzeba każdą myśl skrytą w bezdennej niepamięci,
Zrobić rachunek zysków, strat - coś pozostawić, coś poświęcić.
Można na nową scenę wyjść, grać sztukę w nowych dekoracjach
Albo w serialu starym tkwić – klawisze, enter, shift i spacja.

Proces powolny. Ja to wiem. Lecz kiedyś przecież trzeba zacząć,
(Na polach mroczny, mgielny dzień i niecierpliwe wrony kraczą).
My z innych świtów, z innych dni, możemy nowe śpiewać pieśni,
Tworząc ulotny własny raj, o którym dawno nikt już nie śnił.

Zwolnijmy tempo. Trudno biec w nierozpoznaną siatkę skrótów;
A scena czeka. Na niej grę, trzeba zaczynać od debiutu.
Ponadto wiosna. Taki czas, świecący dodatkowym blaskiem
Więc zwolnij proszę. Chociaż raz chciałbym przysłuchać się oklaskom.


.

[Gloinnen]

Ten najlepszy z całej serii.

Chociaż raz chciałbym przysłuchać się oklaskom.

Mówisz - masz.

[JSK]

Ha, ha, ha,

To Twoja zasługa. Zmobilizowałaś mnie.

[skaranie boskie]

Rzeczywiście najlepszy.
To ja też sobie poklaszczę -

[atoja]

inspirujesz Janie i napełniasz
pustkę przednówka

[Leon Gutner]

Proces powolny. Ja to wiem. Lecz kiedyś przecież trzeba zacząć,
(Na polach mroczny, mgielny dzień i niecierpliwe wrony kraczą).
My z innych świtów, z innych dni, możemy nowe śpiewać pieśni,
Tworząc ulotny własny raj, o którym dawno nikt już nie śnił.

Moja ulubiona zazdrosna strofa

Z ukłonami L.G.

[Nicol]

No to klaszczmy ile wlezie