Pożegnania

[Gloinnen]

Nie będę chodzić po portowych uliczkach
za zapachem ryb i kotów, szukać znikającego
ciepła

gdy ponownie stanęłam w drzwiach, z przetrąconą
dłonią. Tym razem
nie pomacham na pożegnanie. Sztormowy wiatr
sypie sól w zlodowaciałe usta, wciska się
przez uchylone drzwi do domku z drewna.

Nienawidzę szarej godziny, powiedziała jedna
ze świnek.

Społeczne procesy grupowe dzieją się
poza moimi dobrymi chęciami. Proste
przełożenie, za lub przeciw. Tutaj statki
zawijają tylko w letargu.

Oparta ciężko
o połamaną futrynę, chwytam się każdego
porywu. Ciało powoli przywyka do poszczególnych
odcieni nocnego nieba.

Wymykają się po kolei, ptaszyny i duchy.
Karmnik skrapiam krwią, zabrakło
słów.

Na szczęście zima ma się ku końcowi.



____________________
Glo.