Penthesilea (dyptyk)

[Gloinnen]

***
Podziękuj, że pozwoliłam ci wyzionąć ducha
prosto w moje oczy. Ciosy spływają
po obnażonych gałązkach zeszłorocznych modrzewi
ku pamięci.
Poczuj każdym kręgiem twardość lawin,
na rozkaz, poszły w ruch krzemienne odłupki.

Rozcinam skórę w poszukiwaniu membran, wiotczejących
pod cierpliwym ostrzem. Patrz, jak się przybliżam, oddalam
i zachodzę mgłą.

Sic itur ad astra;

teraz przyjmiesz bezgłośnie
ostatni powidok, nie ma
odwrotu.

***
I co teraz, Penthesileo?

Patrzę. Bezdźwięcznie. Z klingi spływają
oddechy, historie na zawsze zatrzymane,
między cięciami
olchy przepowiadają ciemność.

Czy tak miało być?

Nie wiem. W ustach gęstnieje
mgła. Dogasają trawy pod zbroją, jak kadzidła
liżą zabłocone stopy. Pamiętam jedno uderzenie,
by skruszyć przedmurze w sekundach.
Moje uderzenie.

Straciłaś wszystko.

Tak.

____________________
Glo.