moje termopile

[Janusz Pyziński]

trudno przyłapać chwilę
na gorącym uczynku przekraczania linii
od której możemy wszystko zacząć
z innej strony nie zastygłej w kamień
przewlekany przez igielne ucho

czuję ją jak czułe miejsce pomiędzy piersiami
kiedy przez trzciny oddala się echo
porośniętej asfaltem trawy na którą
nanoszą się tęcze pachnące ropą

wszystko maleje i zmienia się w szczegół
bliski efemerycznym doznaniom
partytury rozpisanej na drżenie drzew
w trylu ptaków i postscriptum koszmaru
uczenia się roli rozkładania skrzydeł do lotu
w nowym kierunku wyznaczonym przez życie

z samych gwiazd nie ulepię nieba
ani cienia czasu co skrzydłami czajki
kradnie z niego błękit
chociaż we własnych oczach odbijam się czysto
skrywając w kieszeniach swoje termopile
to jednak w bezsenności widzę cień Judasza
jak wbiega w sen ogrodem którego już nie ma

[ono]

z przyjemnością przeczytałem - ja też mam swoje termopile - w kieszeni? szufladzie? - a może siedzi ono w mojej głowie

[anastazja]

chociaż we własnych oczach odbijam się czysto
skrywając w kieszeniach swoje termopile
to jednak w bezsenności widzę cień Judasza
jak wbiega w sen ogrodem którego już nie ma

ano właśnie, wszystkim nam wydaje się, że mamy czyste sumienie, wystarzcy spojrzeć do kieszeni, albo może w lustro i zobaczyć, swoje termopile.

Jak zawsze Januszku

[neuro]

Bardzo dużo obrazów i metafor. Niby gęsto, ale wiersz nie jest ciemny. Jest w nim miejsce na powietrze i na oddech.
Fakt każdy ma swoje Termopile. Czasem tylko tego nie zauważamy.

Pozdrawiam, M.