z poezją

[Jarek B]

w naszym świecie
o ustach wyplutych spojrzeń

na lustrach
na plecach
na których jeszcze
ktoś pisze

cieniutką nicią
zaplotę cię piórkiem
nazywając po imieniu

(a ja teraz bym pojechał starą kurwą itd)

bo może mi zrobisz placki
ugościsz kolegę alkoholika
w ostatnim stadium

tak czy siak
nadzwyczajniej w świecie
wykrzyczysz imię

ty upodlona pod studnią
z ostatniej łapanki kobiet
trędowatych lasek

gdy gile na parapecie
zwiastowiały wiosnę

w nowej odsłonie
może będę przemytnikiem

nie kokainy

twoich kurewskich
halluksów

z życzeniami
good eye

[Gloinnen]

o ustach wyplutych spojrzeń

To jest trochę mętnie skonstruowany obraz...

Odnośnie całości:
O poezji piszesz, która się skurwiła? Też potrafi rozczarować. Gdy nie jest autentyczna, szczera, gdy ślizga się po wierzchu, gdy nie potrafi ciąć jak skalpel, lecz jedynie przymila się, przechodzi obok, mija ze swoją misją...

Pozdrawiam,


Glo.