ostatni wiersz

[411]

nie napiszę w nim jak kocham
albo cierpię nieszczęśliwa
albo wycieram nos i dłubię w uchu

cholera
ostatni wiersz nie miał być wyliczanką
ale naprawdę prawdziwe słowa
zużyły się zmizerniały wyblakły przebrzmiały

to jest mój pierwszy ostatni wiersz
beznadziejny w swej wymowie zresztą
wcale nie chcę gadać powiedział
szeptem

szeptem dajcie nam odejść poprosił
za mnie
tłumaczyć się nie trzeba





März 2013

[Sede Vacante]

Niby ciekawe, Bo człowiek myśli sobie "Ciekawe jaki będzie MÓJ ostatni wiersz, chwila, wydarzenie..." itp.
Pomysł, aby napisać o swoim "ostatnim wierszu" to bardzo ciekawy pomysł, oraz dobry "chwyt marketingowy" jak się tutaj okazuje
Bo w takim wierszu człowiek nie wie czego ma się spodziewać, a równocześnie spodziewa się wszystkiego, po czym...twój wiersz w sumie nie mówi mi o niczym ważnym, istotnym. Jakbyś chciała Napisać ostatni wiersz, ale nie wiedziałabyś dlaczego ma być ostatni i o czym w ogóle ma być. Jakby ktoś zadał ci zadanie domowe, a ty czułabyś, że to jeszcze nie czas na taki temat i napisała, byle tylko napisać.
Bo czym jest ta chwila, w której piszesz ostatni wiersz? Z treści, nic nie wynika, niestety.

[anastazja]

Ej 411 cos mi ten wiersz nie pasuje do Twojego warsztatu

Pewnie na 01.04.?

[coobus]

Czym i jaki będzie ostatni wiersz? Ja też nie znam odpowiedzi.

Kilka dni temu minął rok, jak odeszła z tego świata zaprzyjaźniona osoba, kontakt z którą na Pingerze bardzo sobie ceniłem. Pisała piękne wiersze, zresztą wspomnienie o jej niezwykłym życiu ukaże się drukiem, czekam na nie z niecierpliwością. Chorowała długo, wielokrotnie w wierszach witała kostuchę, której cień pojawiał się w progu. Gdy zmarła, znaleziono przy niej kartkę z wierszem, czuła ze to już... To był prawdziwy ostatni wiersz.
Pozdrawiam Cię Gosiu, gdziekolwiek teraz jesteś...

Ostatni wiersz... wcale nie musi być taki. Ale ten akurat mi się skojarzył

[Bonsai(Tomasz Socha)]

to jest mój pierwszy ostatni wiersz

To mi się podoba. Świetnie wygląda i brzmi . No i uszczęśliwia, bo nie kończysz jednak z pisaniem. Nie kończ nigdy, proszę, bo wychodzi Ci to świetnie.
Lubię to!

[411]

Dziekuje wszystkim cieplo - to mile, co piszecie, naprawde.

Nie, anastazjo, to nie byl zart primaaprilisowy.
Tomku - prawie trafiles.
Ale im dluzej patrze na to, co udziubalam do tej pory... to jest (na 95%) jednak ostatni ostatni wiersz.

Klaniam sie,
J.

PS
Coobusie, wzruszylam sie.
Sede, cóz, bywa.

[anastazja]

Nie, anastazjo, to nie byl zart primaaprilisowy.

nie pierdziusiaj Janino.

[411]

Hm... Cóz mam rzec?

To tylko przypomne: Józefina jestem.

[Nilmo]

Ten wiersz mi się nie podoba i podoba. Z jednej strony to jakieś takie "niepoetyckie stwierdzenie", z drugiej bardzo dobrze obrazuje metamorfozę jaka dokonuje się w psychice każdego artysty.
Zwątpienie jest siostrą każdej twórczości. Sądzę że tylko ludzie o narcystycznym usposobieniu, mogą sobie pozwolić na komfort wiecznego zadowolenia z tego co tworzą.
Wszelka twórczość wymaga ogromnej pracy i poświęcenia. Wielu osobom wydaje się że artysta to taki fajny człowiek który coś tam sobie wymyśla i trzepie za to kasę.
Tymczasem taki London, odmrażał sobie tyłek na Alasce, żeby stworzyć co stworzył. Van Gogh przesiadywał w pełnym słońsu bez kapelusza, żeby ujrzeć swoje nadfiolety i żółcie, co skończyło się udarem, a w efekcie atakami obłędu.
Miewam podobne dylematy, stąd integruję się z tekstem. Dziękuję.

[Ewa Włodek]

"ostatnie słowo", "ostatni raz", "ostatni wiersz" - ilez razy to mówimy w życiu - i co? Rzadko kiedy po takiej deklaracji - faktycznie przestajemy. Zwykle dalej - mówimy, czynimy, tworzymy. A potem - odchodzimy, k ktos znajduje te nasze - "ostatki"...
Jest do zamyślenia, w każdym razie - dla mnie...

pozdrawiam ciepło...
Ewa