płótno

[agafb]

Tej niepamięci nie chcę znać,
w której przelewa się przez duszę,
nieznana droga, obcy świat,
przeszłość bez cieni, dni bez wzruszeń.

Gdzie dom bez serca z czterech ścian,
głos nie przywodzi na myśl twarzy.
Niby jest obraz, lecz brak ram,
pole bez ducha wyobraźni.

Ogród daleki, nienazwany.
Mak bez czerwieni, świt bez ptaków.
Jabłko tak obce z jabłoniami,
jak w garści nasion ziarno piachu.

Tej niepamięci, w której ty
z łagodnym cieniem niepokoju,
nie więcej znaczysz niż złe sny,
skrzypiące krzesło, kurz na progu.

Miłość-niemiłość raczej wiatr,
kontekst wydarty z ciągu minut.
Tej niepamięci nie chcę znać,
próżni co stłumi wolę krzyku.

[Ewa Włodek]

jest w wierszu smutek, rezygnacja imoże - tęsknota za czymś, co minęło, a nie powtórzy się. Jest nastrój, jaki lubię.
Ale: może się czepiam, ale wszedzie jest 8/10, a w trzeciej strofie: 9/10...
Tak ma zostać?

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Leon Gutner]

Jest w tym wierszu wszystko co Leon lubi czytać w wierszach .

Z przyjemnością L.G.

[coobus]

To chyba debiut. Moim zdaniem bardzo udany. Masz we mnie czytelnika, lubię taką właśnie magię słowa

[Gloinnen]

Rzeczywiście, udany debiut. Wiersz się dobrze, płynnie czyta, nie ma potknięć rytmicznych, rymy też są według mnie przyzwoite, jak to się mawia - "nienachalne"...
Trochę przeszkadza mi nadmiar "bezów" w pierwszej części, choć chyba to miało być świadome nagromadzenie...
Podoba mi się obrazowanie, metafory dobrane ciekawie. Temat ujęty w sposób niebanalny.

Tej niepamięci nie chcę znać,
w której przelewa się przez duszę,
nieznana droga, obcy świat,
przeszłość bez cieni, dni bez wzruszeń.

Czasami zapominanie, osiągnięcie stanu "przeszłości bez cieni" bywa prawdziwym darem, niemal błogosławieństwem. Wszystko zależy od przeżyć. Ja osobiście ufam upływowi czasu, który przynosi ze sobą często ukojenie, spokój... Zresztą - emocjonalny dystans nie musi oznaczać zapomnienia, a jedynie - uleczenie...

Niby jest obraz, lecz brak ram,

Powiedziałabym, że raczej odwrotnie...

Mak bez czerwieni, świt bez ptaków.

To jest pięknie opisany stan, w którym minione chwile stają się jałowe, chłodne, dalekie... Nic już nie boli, ale też nic nie cieszy. Przeżycia tracą koloryt, człowiek pogrąża się w pustce.

Tej niepamięci, w której ty
z łagodnym cieniem niepokoju,
nie więcej znaczysz niż złe sny,
skrzypiące krzesło, kurz na progu.

Jeżeli kogoś mocno kochamy - z wzajemnością - to pewnie bardzo zależy nam na tym, aby przechować dobre chwile w pamięci jak najdłużej. I na tym, aby jak najdłużej pozostały żywe, mocne, wyraziste, gorące. Ale czy zawsze tak?

Miłość-niemiłość raczej wiatr,
kontekst wydarty z ciągu minut.

Odpowiedź znaleźć można właśnie w powyższych wersach. Peelka zdaje sobie sprawę, że szczęśliwe doznania przeplatają się z tymi trudnymi, bolesnymi. Pragnie jednak zatrzymać w sobie na zawsze doświadczenia i momenty piękne, nie pozwolić im utracić blasku i mocy. Pomimo nieprzyjemnego kontekstu - bo może w ostatecznym rozrachunku "niemiłość" wygrała, ale warto pielęgnować to, co przyniosła "miłość", bo to jest zawsze cenne.

Tej niepamięci nie chcę znać,
próżni co stłumi wolę krzyku.

Peelka sprzeciwia się mechanizmowi zapominania, uśmierzania... Walczy z tym procesem. Ciągle chce żyć - nawet jedynie we wspomnieniach - na górnym C. Do końca intensywnie, do końca autentycznie, z pełnym zaangażowaniem, z ostrą i dotkliwą świadomością odczuć, spostrzeżeń...

Ciekawa treść. Ryzykowna, bo łatwo wpaść przy tego typu rozważaniach w egzaltację, a Tobie udało się wyważyć słowa i zachować właściwe proporcje...

Pozdrawiam,


Glo.

[Malwina]

Z przyjemnością odnalazłam Cię tutaj.Jestem wierną czytelniczką Twoich wierszy od lat.Pozdrawiam ciepło

[Miladora]

ale wszedzie jest 8/10, a w trzeciej strofie: 9/10...

Wszędzie jest naprzemiennie 8/9, a w trzeciej zwrotce po 9 w każdym wersie, Ewuś.

Ale to środkowa zwrotka, więc może być traktowana jako swoisty przerywnik.

Dobry wiersz, Agafb.

Miłego

[agafb]

Witam
Rzeczywiście debiutuję w waszym gronie. Tym bardziej dziękuję za przychylne i wnikliwe komentarze.
Malwino - miło mi. Ja jeszcze potrzebuję czasu, żeby Ciebie rozszyfrować.
Pozdrawiam i dziękuję za czytani, tym bardziej, że rzeczywiście przyjęłam klasyczną formę dla tego wiersza. A trzecia zwrotka w założeniu przełamuje rytm, żeby nie było zbyt monotonnie. . a

[anastazja]

Ogród daleki, nienazwany.
Mak bez czerwieni, świt bez ptaków.
Jabłko tak obce z jabłoniami,
jak w garści nasion ziarno piachu.

być może nie tak daleko do tego, aż strach pomyśleć. Czuję smutek uzasadniony jak czytam.

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Odpuszczę sobie rozbiór, bo i tak nie zrobię tego lepiej, Niż Gloinnen.
Jeśli napisze, że udany debiut, też będę wtórny.
To mam napisać?
Może po prostu postawię Ci kielicha za udane wejście na ósme piętro?