Kanaan

[marta zoja]

Zaprowadzam Cię namiotu kobiecości
czerwone płótno powiewa nad nami

wielka żagiew wolnością nas smaga
wysadzając za burtę przyzwoitości

jedno wstrzymane na sobie spojrzenie
i błagam o sprawiedliwą karę

wymierzonej uderzeniami delikatności
boję się nieprzewidywalnym bólem rozkoszy

dając siebie umieramy równocześnie
z rozrzewnieniem czułości z uwagą

chwile rosą płodną spływają do wnętrza
podziemnej wiedzy o nas samych

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Zaprowadzam Cię namiotu kobiecości

Zabrakło "do" .

wymierzonej uderzeniami delikatności
boję się nieprzewidywalnym bólem rozkoszy

Sprzeczność? Z jednej strony ból jest przyjemny, z drugiej nie jest? Ciekawe .


Poza tym wszystko logicznie, ładnie zapisane, dobry podział wersów .

[marta zoja]

myślę, że kobieta odkrywając siebie...prawdę o sobie samej...dotyka bólu i rozkoszy jednocześnie...Dziękuję

[Ewa Włodek]

wprowadzam cię do namiotu kobiecości
czerwone płótno powiewa nad nami
nieprzyzwoite pragnienie
smagnie nas żagwią

powstrzymam się przed spojrzeniem na siebie
zanim zacznę błagać o sprawiedliwą karę
wymierzoną uderzeniem delikatności
boję się jak bardzo rozkosz
może boleć

dając siebie umieramy równocześnie
chwile spływają płodną rosą
podziemnej wiedzy o nas

tak przeczytałam. Ale mogę nie mieć racji...
Pozdrawiam serdecznie...
Ewa