o śmierci z młości... banał

[marta zoja]

***
wybrałam się w drogę do bezdomnego
scenariusz spotkania urodził się

nocą

zatrzymałam się nad nim
samobójstwem

zagrałam na nosie śmierci

jedna walka o przetrwanie wołaniem ratuj
dała siłę ciszy

zapadłam się i trwam
w enklawie wspólnych dźwięków
białych kruków

czytają się dotykiem
niewidomego życia

samotny król we mnie ciągle wygrywa tożsamość
założonym na palec brylantem z łez
przeplatanych uśmiechem i krzykiem

nie możesz a zabraniasz wybrać
tulipany złożone na katafalku
świętym postanowieniem

jednym słowem
martwym niestety

[Gloinnen]

W wierszu jest potencjał, ale zapis odstrasza i raczej zniechęca do tego, aby przeczytać wiersz do samego końca.
Warto sobie uświadomić, że wersyfikacja - czyli organizacja przestrzenna tekstu - to bardzo ważny środek poetyckiego wyrazu. To on pozwala na zbudowanie określonej melodii, nieraz także ma wpływ na konstrukcję sensu wiersza. W poezji wolnej ma to ogromne znaczenie.
Popularnie i z lekka prześmiewczo o wierszu wolnym mówi się - "proza pocięta enterami"... W tym jednak cała sztuka, żeby wiedzieć, gdzie ów "enter" postawić.

Wciąż używasz za dużo słów. Przed chwilą pod wierszem innego Autora tłumaczyłam, że słowa to nie kwiatki do dekoracji stołu. Należy je dozować z umiarem, z rozwagą. Na pierwszym planie jest mocny i jasny obraz, słowa powinny być dyskretnie niewidoczne. To oczywiście moje subiektywne zdanie o poezji... Ale radziłabym trochę ograniczyć gadulstwo. Poetyckie, oczywiście. I maksymalnie stonować emocje. Poeta dziecko - krzyczy nimi. Poeta dojrzały - operuje niedomówieniem. Nie jest w gruncie rzeczy ważne to, co się z siebie wyrzuci, ale to, co się przemilczy.

Poniżej - moja wariacja wokół Twojego wiersza. Naturalnie potraktuj ją jedynie jako przykład, co można zrobić z tym tekstem, bo tak naprawdę nikt, oprócz Ciebie, nie może wykonać dobrze tej pracy.
Trochę powtórzeń usunęłam, nadmiar zaimków, no i wskazałam możliwości tkwiące w technikach wersyfikacyjnych.

***
wybrałam się w drogę do bezdomnego
scenariusz spotkania urodził się

nocą

zatrzymałam się nad nim
samobójstwem

zagrałam na nosie śmierci

jedna walka o przetrwanie wołaniem ratuj
dała siłę ciszy

zapadłam się i trwam
w enklawie wspólnych dźwięków
białych kruków

czytają się dotykiem
niewidomego życia

samotny król we mnie ciągle wygrywa tożsamość
założonym na palec brylantem z łez
przeplatanych uśmiechem i krzykiem

nie możesz a zabraniasz wybrać
tulipany złożone na katafalku
świętym postanowieniem

jednym słowem
martwym niestety


---> "kocham" celowo wyrzuciłam z pointy - to jest nachalne wciskanie czytelnikowi rozwiązania zagadki...

Pozdrawiam,


Glo.

[marta zoja]

Wielkie dzięki, byłam w totalnej rozsypce... a napisałam taki zwarty tekst... poprawię na pewno