Sensie bezsensie

[Gipsy]

Sensie bezsensie zasupłany w przędzy
życia co wije konary przekornie
klęczącą niemoc wplątując pomiędzy
doby zimowe pełznące mozolnie

ciemność oślepia choć słońce się śmieje
bliznami znaczę szkicownik podróżny
niepewne jutro wygasza nadzieje
diabeł się czai przyjaźnie usłużny

płowieje zieleń źdźbła słów schną szeleszcząc
wiatr tańczy mambę z sukienką na sznurku
żal ściska w mostku brakuje powietrza
dobro się biesi na własnym podwórku

chęci skręcają wciśnięte w meandry
życia którego okiełznać nie sposób
ni je przytulić ni głaskać ni nadgryźć
ciułam więc w smutku pretensje do losu.

RC 6.04.2013

[Leon Gutner]

Dużo lepiej niż w poprzednim wierszu .
Zwróciłbym jednak baczniejszą uwagę na rymy i sens treściowy .


Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

Jestem w ocenie mniej surowy, niż Leo. Owszem, rymy proste, niewyszukane, gładkie, ale wiersz ładny w swojej melodii i liryce. Adresowany do tych, co to lubią. A więc i do mnie.

[Dante]

Sensie bezsensie zasupłany w przędzy
......................
klęczącą niemoc wplątując pomiędzy
...................
ciemność oślepia choć słońce się śmieje
.................................
płowieje zieleń źdźbła słów schną szeleszcząc
..................................
ni je przytulić ni głaskać ni nadgryźć

Rany boskie, język mi się zawiazał na supeł

Poza tym przychylam się do zdania Leona.

Pozdrawiam
AD

[anastazja]

życia którego okiełznać nie sposób
ni je przytulić ni głaskać ni nadgryźć
ciułam więc w smutku pretensje do losu.

podoba mi się ta strofka.