najkrótszą drogą do prawdy

[Jarek B]

nade mną obłoki
niczym żonkile
zabłąkane na klombie

słońce
jestem w tobie
jesteś wybuchem

czuję w oddechu
przed burzą
wyjście

parę piw
może wódek

jutro ze świtem
na kanapce z dżemem
zaśpiewa rysiek

wtórując refrenem
z reszteką ludzi
obdartych ze złudzeń

będziemy się błąkać
samotnie jak strachy

wspominając gołębie
rozmieniać na drobne
bezsensowne rybie łuski

przez siatkę
ulatujących motyli
popatrzymy w oczy

a tylko potrzeba
z uchem przy ziemi
wsłuchać się w siebie
lub zabić tę miłość

[Gloinnen]

Ten nie jest najwyższych lotów. Są dobre fragmenty, np.

jutro ze świtem
na kanapce z dżemem
zaśpiewa rysiek

Ale są też sformułowania banalne...

nade mną obłoki

obdartych ze złudzeń

będziemy się błąkać
samotnie

przez siatkę
ulatujących motyli
popatrzymy w oczy

a tylko potrzeba
z uchem przy ziemi
wsłuchać się w siebie
lub zabić tę miłość

Tu już podążasz bardzo wytartymi koleinami... "obłoki", "motyle", "złudzenia"... Stosując takie rekwizyty osiadasz na płyciznach...



Glo.