O pięknie

[Julka]

O pięknie

Gdzie ma go szukać oślepły wędrowiec,
o białej lasce w zachwyty ubogi.
On nam ze swadą słowem nie opowie,
choć niestrudzenie zdąża w jego progi.

Czeka jak więzień za murami celi,
na wolność, z której światło się wyłoni.
Słyszane co dzień, ciemną noc z nim dzieli
w wyobrażeniu i dotyku dłoni.

Ociemniałymi bywają widzący.
(Bez wrażliwości zmysłów nie nasyci.)
Ich wszystko na nie - wizję piękna mąci.
W duchowej pustce mkną w pościg za niczym.

Czemu aż krzyczy byśmy je poznali -
Jesteśmy życiem i jego zasłoną.
Piękno to wieczność, mówił Gibran Khalil
Wieczność i piękno – Matki Ziemi łono.

[Miladora]

Pamiętam ten wiersz.
Miło przeczytać ponownie, Aleguniu.

Takie drobnostki:
- (Bez wrażliwości zmysłów nie nasyci.) - bez nawiasu sugeruję.
- Ich wszystko na nie - wizję piękna mąci. - tu by się kursywa przydała "Ich wszystko na nie - wizję piękna mąci".

Aha:
- ... za niczym.

Czemu aż krzyczy(,) byśmy je poznali - dodatkowy rym się zrobił i wpada to na siebie. Może coś innego za "krzyczy"?
- Czemu tak woła, byśmy je poznali?

Zdrowie wierszy