poprawiona łagodna

[marta zoja]

Pięć garści łez, wymieszanych z trudem
powolne poranne budzenie, sztywnym dłutem
zdaje się rzeźbiarza, duszy niejednej kobiety
symulacja, jednoczesnego upojenia sobą
walenie konia, okrakiem na sobie
metafor w stylu... króluj, mości panie

Do jednej doprowadza kobietę rozterki
chcesz dużo, dawaj mało i broń się pospołu
łagodna jak baranek, na rzeź skazana w minucie
bitwą, walką, rozpustą...pociągasz za wszystkie sznury
nawet te od bielizny, zaciśniętym gardłem
szubienic zwycięzcy, w szpalerze ułomności

Mam, kuś, obnażaj, nie siebie, a jego
demonstrując pospołu, większą inszość
już wygrałaś kolejkę piwa, wybaczcie nie pamiętam
z Salwadorem Dali, w meczu z Ukrainą
I choć marzy Ci się kobieto, mędrzec zdobyczną siwizną
uznaj to za marność, gdy chodzi o żądzę

Jedno niedoścignione, myśli Twoich urok
zapada mu w pamięci, eufemizmem dzikim
ty potulna, ty moja na chwilę, wiarołomstwem poli
może Negri, albo i Singera, atencją urodzaju, rozoranej ziemi
obumarłych nasion, przygniecionych porywczym dudnieniem
nie ma nic bez uczucia i trudu rodzenia, banał pobielonych krzyży...

Wyklęta na zawsze, jednym łaskawym spojrzeniem
myśląc o miłości, wiernej po groby, nie swoje przecież
bo młodością powyrywanych skrzydeł, zwyciężasz
rozłupując dziób, na skale historii niejednej
a podobnej przecież, że po śmierci, życie i tak ci dokuczy
łzawym dramatem, bodajże szekspirowskim, w uwadze

Córki jerozolimskie, śmiejcie się , a nie płaczcie
obojętnością uczuć, dajecie sobie siłę, na łez znowu padole
rzeką płynącego urodzaju, twórczych myśli i pożądań
jednego małego dzieła, siły potencjału, co rośnie wam pod sercem
w akcie stworzenia, zaproszeniem danym obojgu, darem życia
w doświadczaniu niestety, w kobiecie wyjątkiem od reguły...
dziecka

Kraina Chichów, bardziej mi się marzy, od krain łagodności...

[Gloinnen]

Wiersz ma spory potencjał, natomiast, według mnie, wymaga jeszcze sporo pracy.

Moje sugestie:
- podział na strofy to dobry pomysł, przemyślałabym jeszcze, czy tak długiego tekstu nie lepiej byłoby dodatkowo podzielić na części - oznaczone numerkami, gwiazdkami, itp. Części ujęte w cykl czyta się zupełnie inaczej - ten pozornie kosmetyczny zabieg ma ogromny wpływ na lekturę; pozwala myśli czytelnika na "złapanie oddechu" między jedną a drugą częścią; można każdą "rozgryźć" osobno, potem pokusić się o syntezę; czytanie tasiemca za to demotywuje i męczy;
- uzupełnij interpunkcję; jeżeli zdecydowałaś się na nią, bądź konsekwentna; odpowiednia (zgodna z zamysłem Autora) organizacja tekstu przy pomocy znaków przestankowych - to też środek poetyckiego wyrazu; korzystaj z bogactwa interpunkcji, to nie jest Twój wróg, ale sprzymierzeniec w konstruowaniu znaczeń;
- spróbuj unikać inwersji - zauważyłam, że stosujesz je dość często, co nadaje Twoim wierszom ton ciężki, nienaturalny:

Do jednej doprowadza kobietę rozterki

To brzmi topornie, lepiej jest używać języka prostego (nie mylić z prostackim, czy prymitywnym), naturalnie brzmiącego, nie udziwniać zapisu na siłę.
- pozbądź się patetycznego, profetycznego tonu:

Do jednej doprowadza kobietę rozterki
chcesz dużo, dawaj mało i broń się pospołu
łagodna jak baranek, na rzeź skazana w minucie
bitwą, walką, rozpustą...

To już przebrzmiała stylistyka. Takie "dęcie w trąby" wydaje się bardzo anachroniczne. Poezja poczyniła krok naprzód i raczej operuje bardziej ściszoną tonacją. Przemawiaj do czytelnika takim językiem, jakim posługujemy się na co dzień, a nie językiem biblijnych proroctw, mickiewiczowskiej "Wielkiej Improwizacji" czy kasprowiczowskich "Dies irae".
Elementy stylizacji stosuj raczej jako dodatki, wkomponowuj w całość za pomocą kursywy, ze świadomością, że to są jedynie nawiązania do konwencji, które nie mogą zdominować wiersza. Baw się tą konwencją, a nie traktuj ze śmiertelną powagą, bo osiąasz efekt tragikomiczny, a przecież chyba nie o to chodziło.

pociągasz za wszystkie sznury
nawet te od bielizny, zaciśniętym gardłem
szubienic zwycięzcy, w szpalerze ułomności

Uprość obrazowanie, nie wikłaj się w zawiłe wyliczanki, w metafory dopełniaczowe ("szpaler ułomności"), w spiętrzone konstrukcje składniowe. Bądź bardziej precyzyjna, jeśli chodzi o sposób formułowania myśli. Licentia poetica i kreatywne podejście do języka mają swoje granice - są nimi reguły gramatyczne, których nie powinno się przekraczać.

- destyluj słowa; postaraj się wyrobić w sobie nawyk słownego skąpstwa; widzę, że nieraz ponosi Cię swoiste "wizjonerstwo" i płyniesz na fali; tak się nieraz pisze, ale potem poeta musi być dla sam dla siebie "cenzorem" i wielokrotnie zastanowić się nad każdą frazą - czy jest rzeczywiście niezbędna.

Z wiersza wybrałam obrazy, które moim zdaniem są interesujące:

powolne poranne budzenie, sztywnym dłutem
zdaje się rzeźbiarza,

walenie konia, okrakiem na sobie
metafor w stylu... króluj, mości panie

już wygrałaś kolejkę piwa, wybaczcie nie pamiętam
z Salwadorem Dali, w meczu z Ukrainą

ty potulna, ty moja na chwilę, wiarołomstwem poli
może Negri, albo i Singera,

banał pobielonych krzyży...

Kraina Chichów, bardziej mi się marzy, od krain łagodności...

Tu jest dobrze, bo pojawia się coś oryginalnego. Dobrze wypadają nawiązania kulturowe, a to wygrywanie kolejki piwa z Salwadorem Dali w meczu z Ukrainą - świetne! Podobnie Carrolowska "Kraina Chichów" wprowadza intrygujący smaczek w poincie... I daje szerokie pole do interpretacji.

Dla kontrastu - zdecydowanie doradzałabym unikać takich "kwiatków", jak:

Do jednej doprowadza kobietę rozterki

myśli Twoich urok

nie ma nic bez uczucia i trudu rodzenia,

Wyklęta na zawsze,

młodością powyrywanych skrzydeł,

na łez znowu padole
rzeką płynącego urodzaju, twórczych myśli i pożądań
jednego małego dzieła,

Tu uderzasz w patos najgorszego sortu, przesadzasz z nim, przejaskrawiasz, rezultat jest niemal karykaturalny. Przekaz staje się moralizatorski, jakby - przepraszam za dosadne określenie - "nawiedzony"... Naprawdę, lepiej od razu pozbyć się tej natchnionej maniery raz na zawsze, chyba, że chcesz ją potraktować prześmiewczo, satyrycznie i jasno dajesz to odbiorcy do zrozumienia.

No i - podkreślam - powstrzymaj słowotok, nie lej wody. To zawsze jest do zrobienia.

Pozdrawiam,


Glo.

[marta zoja]

Dziękuję za zauważenie i komentarz jednego z pierwszych wierszy jaki napisałam n a ósmym piętrze... widzę jak świadomie rozwijam się dzięki tak dokładnym i drobiazgowym uwagom... Dziękuję Glo