z pustych dziupli wypisanych kałamarzy

[Jarek B]

marząc o lądach
rejsach w nieznane
jeszcze żyję

czy na bezludnych wyspach
olewanych tropikalnym deszczem
w oddechu godnym kalahari
zachowam resztki gliny

podziwiając cipolągi natury
zakwitłe w białe noce
pijackiej zwidy

na pustym stole
tylko sterta makulatury
rozszczepione poetyzowanie

i tylko jedna kochanka
ot tak na dobranoc
wypełni rolę

publika
szklanego ekranu
złuda w realnym omamie

i nie mam już kół ratunkowych
nie mam siły przebicia

[Gloinnen]

cipolągi natury

Dobry neologizm!

marząc o lądach
rejsach w nieznane

Ale tu już pojechałeś banałem...

na pustym stole
tylko sterta makulatury

"na stole
tylko sterta makulatury" ---> "pustym" bym usunęła, skoro na nim już cokolwiek leży, choćby i jedynie makulatura, to już nie jest pusty.

"rozszczepione poetyzowanie" - widzi mi się w nawiasie, ale to już może za bardzo próbuję ingerować; ale raczej potraktowałabym ten wers jako dygresję, uwagę rzuconą "na boku".

publika
szklanego ekranu
złuda w realnym omamie

Publika z cyberprzestrzeni?
Z jednej strony - zgadzam się, złuda. Poczucie bliskości nieraz iluzoryczne. Ale to jednak mimo wszystko - ludzie. Nawet ich fałszywość, sztuczne tożsamości, oszukańcze gry - to jakaś forma pokazania prawdy o sobie.
Nawet sposób, w jaki ktoś kłamie, oszukuje, gra, nie jest sobą - wiele o tym kimś mówi.

nie mam siły przebicia

A to już chyba zależy od tego, co tak naprawdę peel chciałby osiągnąć. Zakładam, że mówi o swojej poezji. Tutaj chyba nie chodzi o jakieś triumfy, no chyba, że komuś marzy się nobelek albo splendory i sława. Jeśli jednak celem jest przekazanie określonej refleksji, podzielenie się z innymi swoją wrażliwością na świat, zmuszenie innych do myślenia - to chyba siłą przebicia jest po prostu determinacja, odwaga mówienia o tym, co w duszy i w głowie piszczy, szczerość... Plus praca nad tym, aby powiedzieć swoje ciekawie, niebanalnie i w ten sposób zmotywować innych do zatrzymania się, zastanowienia...

Pozdrawiam,


Glo.