Piosenka pogrobowa

[Marcin Sztelak]

Konsumenci, w szeregu zbiórka.
Kolejno odlicz:
śmieci, śmieci, śmieci.

Wszystko podane na tacy,
tylko brać i się cieszyć:
rzeczy, rzeczy, rzeczy.

Za bochenek chleba można zabić – mawiał dziadek,
widząc ten, wyrzucany na śmietnik.
Za coś takiego powinno grozić obcięcie ręki
– palce poskręcane artretyzmem zwijały się w pięści.

Rodzice chyba nie bardzo lubili te jego nauki,
na szczęście szybko odszedł, wsparty na laseczce.

Do kraju tego, gdzie okruszynę chleba z ziemi podnoszą
przez uszanowanie…

Już nie dojdziesz.

[Ewa Włodek]

ooo, to, to! Jedzenie na śmietniku - to chyba najgorsze, co można zobaczyć! Ogromną mi przyjemność sprawiłeś tym wierszem, poruszyłeś trudny temat. I przypomniałeś mi moją Babcię, która zawsze mawiała, że jedzenie nalezy szanowac, poniewaz po to, żebysmy mogli je spożyć, jakies stworzenie Boskie dało życie, więc i z szacunkiem nalezy traktowac to, co z ciał tych stworzen przyrządzona, a i resztki - też. I było nie do pomy slenia, żeby resztki trafiły na smietnik - ich "miejsce" było w ogniu w piecu kuchennym, lub - pod drzewem w podworcu, ewentualnie - w karmniku czy w pudle, które zabierał chłop, przyjeżdżający tylko w tym celu dwa razy w tygodniu. Do tej pory nie wyrzucam jedzenia...

przepraszam za tę rozbudowaną dygresję...
moc serdecznego posyłam...
Ewa