Przechodnie

[misza]

Rozsypują się chwile kruszone palcami,
pochylonych nad miastem, niewidzialnych istot.
Krajobraz się rozpada, we mgle ginie wszystko.
Słychać szepty umarłych i modlitwy za nich.

Dusze dzieci uciekły na plac wiecznych zabaw.
Membraną ścian podwórza echo się podwaja,
odległych sygnaturek w pędzących tramwajach,
gdy wiatr liście tasuje i pasjans ustawia.

Jacyś ludzie powoli przechodzą, jak cienie,
mokrą kładką chodnika. Znikają w topieli,
która świat nierealny i realny dzieli;
gotowi, w inne miejsce, na zawsze się przenieść.

[coobus]

Urzekasz, MIsza, swoim stylem i wierszopisaniem. Zresztą... już to wszystko wiesz. Więc pisz dalej

[misza]

Dopóki jeszcze sprawia mi to przyjemność.
Pozdrawiam serdecznie, Coobus

[Ewa Włodek]

przechodniami, Miszko, pielgrzymami jesteśmy na tym świecie. I zawsze - na wąskiej kładce między tym światem, a jakimś - równoległym? Piękny wiersz, z nastrojem i sensem - jakie baaardzo lubię...

moc serdecznego posyłam...
Ewa

[misza]

Przechodniami, pielgrzymami - tylko cel nie bywa jasny
i zawsze ukryty w cieniu.

Serdecznie pozdrawiam

[Gipsy]

Urzekasz. Jestem urzeczona.
Pozdrowionka

[Leon Gutner]

Leonowi sprawia przyjemność ogromną czytanie twoich wierszy .
Obraz niesamowity klimat czarodziejski .
Jakbyś zaklinał obrazy które opisujesz .
Niech ci się chce tak czynić jak najdłużej .

Z podziwem L.G.

[misza]

Gipsy

Leo

Jeszcze się chce, jeszcze cieszy.
Co zrobię, kiedy mi się znudzi?
Najpierw się upiję