pocieszenie

[marta zoja]

nie mówić o umieraniu
usiąść z apokalipsą
odczytać radość uwolnienia

nie pytać czy jesteś gotowa
na pogrzeb w gronie przyjaciół

uśmiecham się od zawsze
przygotowana na każde słowo

w trumnie czuje się więcej
pocieszenie przychodzi ostatnie

[Gloinnen]

nie mówić o umieraniu
usiąść z apokalipsą
odczytać radość uwolnienia

nie pytać czy jesteś gotowa
na pogrzeb w gronie przyjaciół

"nie mówić"/"usiąść"/"odczytać"/"nie pytać" ---> takie wyliczanki nie brzmią dobrze. Zawsze warto pomyśleć, czy nie dałoby się zróżnicować stylistycznie zapisu, np.

"nie mówić o umieraniu
z apokalipsą na kolanach
odczytać radość uwolnienia

nie pytając czy jesteś gotowa
na pogrzeb w gronie przyjaciół"

Trzeba też pomyśleć o powtórzeniu "gotowa"/"przygotowana".

Ogólnie jednak ten wiersz jest lepszy od większości Twoich. Jego atutem jest zwięzłość i relatywny dystans do emocji.

Nikt nie jest gotów na śmierć. Czy w ogóle możliwe jest jeszcze takie ludzkie, doczesne postrzeganie pogrzebu? Dla nas, żyjących, ta ceremonia jest mocno zrytualizowana. Ale przecież zmarły nie uczestniczy w niej w ten sam sposób. Trudno to ogarnąć. Proste przełożenie, "w trumnie czuje się więcej", jest chyba mocno na wyrost. Ci, którzy odeszli, są już z nami obecni zupełnie inaczej.
Skądinąd ciekawym tropem byłoby pójście w kierunku leciutkiej ironii, dystansu do własnej śmierci. Perspektywa trumny byłaby dobrym punktem wyjścia dla obserwacji rytuału z zewnątrz i zaznaczenia ogromnego rozdźwięku, istniejącego między gromadką "nieutulonych w żalu", a zmarłym.

Ogólnie refleksja jest ciekawa, tylko warto jeszcze ją dopracować.

Pozdrawiam,


Glo.