Cienie

[misza]

Na dnie boru, w czarnych trzewiach
lepkich bagien, złych moczarów,
które gęsta mgła zalewa,
mrok tka sieci niby pająk.

Śmierć rozparła się żarłocznie
jak maciora u koryta.
Czyha pośród ciszy nocnej;
ciągle czujna i niesyta.

Wewnątrz ciała, w ciemnym lesie,
wici nerwów, mokrych tkanek,
ustał ból i mrozem przeszedł.
Chłód na zawsze pozostanie.

[Gloinnen]

Wewnątrz ciała ciemnym lesie,

Tu chyba zabrakło czegoś: ---> "w ciemnym lesie?

Podoba mi się pomysł wykorzystania motywu "lasu" - jest rzeczywisty las (jako sceneria) i jego jakby uczłowieczona emanacja, odbicie - "las ciała". Wątkiem łączącym te dwie "forestalne" rzeczywistości jest śmierć. Animalizacja pokazuje ją jako realne zagrożenie, które na każdym kroku może spotkać człowieka. Choć przyczajone - to jednak nienasycone, wciąż aktualne.
Równie dobrze jednak można też, przeniósłszy się już na poziom "cielesny", stwierdzić, że każdy nosi własną śmierć w sobie. Ona "rozparła się" jak maciora u koryta w każdym człowieku, gotowa zaatakować, pożreć, unicestwić.

ustał ból i mrozem przeszedł.

Podoba mi się ta metafora umierania, przejścia między stanem życia i śmierci.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

ludzkie ciało - jak matecznik, w którym kryje się wiele złego - choćby "zawiązki" choroby, a i śmierci - podstępne, zdradzieckie, tylko czekają, żeby coś, jakiś "impuls" je obudził. A wtedy - i ból, i lepki strach, i...
Ech, Miszko, Miszko...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[misza]

Glo
Dzięki

Ewo

Odczytujesz

[Leon Gutner]

Cóż Miszko ... Leo tym razem pochwali tylko pierwszą strofę .
Pozostałe dwie są trwożne i nie przylegają do pierwszej .
Rozumiem co było twoim zamiarem i doceniam to - tyle że to po prostu nie moja bajka poetycka .
Liczę ze zrozumiesz .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Pewnie, że rozumiem. Rozumiem i szanuję'Twoją opinię.
Każdy ma swoje "bajki". Ale i tak, więcej nas łączy,
niż dzieli