Pożegnania

[Gipsy]

Za każdym razem, gdy się witam,
widmo pożegnań psuje nastrój.
Miesza mi szyki, w zębach zgrzyta,
w kinie, na dworcu, czy przy ciastku.

W tym jednostajnym marszu życia,
żegnam się listem, albo ręką,
beczułką dziegciu do przepicia,
wierszem, milczeniem, lub piosenką.

Żegnają dawne dobre czasy;
bezpardonowo, bez pytania,
choć człowiek nie jest wcale łasy,
na - z tym co dobre - pożegnania.

Krzyżyk na drogę, bye, bądź zdrowa,
i człek na nowy tor skazany.
Śpiewa się gromka bosanova.
W mojej krainie. Przeżegnanych.

RC May 2013

[Leon Gutner]

Znów się podoba .
Zmyślne to wszystko u ciebie .

Leo z przyjemnością

L.G.

[Gipsy]

Dziękuję Leonie. Miło

[Ewa Włodek]

ech, te pożegnania - nie unikniemy, choćby - nie wiem, co. No, ale na końcu masz - przeżegnanych - zamigotalaś ciekawie, bo człek z naszej kultury zwykł się żegnać na rozpoczęcie modlitwy, i na - zakończenie. Więc tu można tę pointę "czytać" jako przeżegnanie na koniec czegoś i na początek czegoś nowego. Chyba, że się "zapętliłam"?

pozdrawiam serdecznie...
Ewa