Jesteś wierszem

[anastazja]

nie chcę pamiętać twojego ciała po śmierci
wolę widzieć jak siedzisz na ławce śpiewając
... młode lata grały inną rolę ale łzy były prawdziwe

alibi przeszłości jakbyś czuł że to ostatnia stacja
wysiadając zrzuciłeś ciężar
chociaż wiesz że skończyło się przebaczeniem
tworzę wersy dawnych obrazów
filmu którego żaden aktor nie chciałby wyświetlić

nadszedł czas zapomnień
błędy piszą za mnie wiersz

[marta zoja]

Anastazjo poruszyłaś moje serce... myślisz, że ja też kiedyś wybaczę wierszem płaczę w pochyleniu nad Twoimi słowami

[EwaMagda]

Anastazjo, bardzo-bardzo podoba mi się Twój wiersz, zatrzymał mnie...

Mam wrażenie, że poświęcony jest zmarłemu ojcu, co sugerowałyby słowa "moje młode lata"...
ale mogę się mylić...

Serdeczności:)

[Ratana]

Smutny, wzruszający ale z nutką nadziei Jeśli chodzi o formę to jakoś trudno było mi przez niego przejść, nie wiem dokładnie, co to spowodowało, ale według mnie jest trochę trudny w odbiorze, mało płynny.

[Hosanna]

czy pisząc toaleta masz na myśli eleganckie ostatnie ubranie czy ostateczne zabiegi pielęgnacyjne
słowo to także jakoś tak niestosownie mi się kojarzy
generalnie toaleta mi zgrzyta

mam ochotę podyskutować z treścią
skoro spotkany człowiek był całością
po co teraz go kolorować
pamiętajmy i co złe uczynił i co dobre
zapamiętajmy całość
sami też chcemy być kochani w całości

zastanawia mnie alibi łez
czy chodzi o to że uwierzyłaś tym łzom i są one dowodem niewinności ?
w odruchu serca łzy zarówno jej jak jego
są anty alibi i dowodem krzywdy
post factum płakać łatwo
powstrzymać się przed kolejnym powtórzeniem zła
jakoś trudni

zaś czas zapomnień trzeba kiedyś w końcu ofiarować samej sobie
bo Ciebie to będzie wciąż ranić
zasługujesz na radość lekką jak puch
figle nieskażone wspomnieniem


wiersz mi się (poza zastrzeżeniem do "toalety") podoba
najbardziej podoba mi się koniec kiedy błędy piszą wiersz
bo doznane cierpienia
legalizują swa niewinność na papierze
pozbywają się niezasłużonego poczucia winy

[anastazja]

Anastazjo poruszyłaś moje serce... myślisz, że ja też kiedyś wybaczę wierszem płaczę w pochyleniu nad Twoimi słowami

ej Marta, nie płacz, chyba że, masz alibi, hehe, dzięki

Mam wrażenie, że poświęcony jest zmarłemu ojcu, co sugerowałyby słowa "moje młode lata"...

tak Madziu, to prawda. Bardzo dzięki, za czytanie.




Jak miło Cię widzieć Ratana, mój wiersz, jest taki jak ja, chaotyczny, piszę, szybko wklejam, poprawiam, a jak mnie wkurzy, potrafię zwinąć do szuflady.
Jest trochę oszczędny, pewnie coś poprawię.
Dziękuję.

[anastazja]

czy pisząc toaleta masz na myśli eleganckie ostatnie ubranie czy ostateczne zabiegi pielęgnacyjne

wszystkie pośmiertne czynności Hosanno.

generalnie toaleta mi zgrzyta

może coś wymyślę, nie znalazłam na ten czas innego okreslenia

skoro spotkany człowiek był całością
po co teraz go kolorować
pamiętajmy i co złe uczynił i co dobre
zapamiętajmy całość
sami też chcemy być kochani w całości

ja nie koloruję peela, piszę prawdę, ( mam na myśli te łzy o które pytasz) to łzy prawdziwe, nieudawane. Peel pamięta zło, które wyrządził, potem pod wpływem muzyki, rozczula się i płacze.

Droga Hosanno, nie wiem, na ile zrozumiałaś, nie umiem tłumaczyć i tak ładnie pisać, jak Ty kochana.
Dziękuję Ci za czytanie i pełny komentarz.

Serdecznie pozdrawiam.

[coobus]

Wiersz z serca. I to z niejednego, bo pewnie serce ojca Ty teraz nosisz w sobie. Jeśli piszesz, że nadszedł czas zapomnień, wybaczania błędów, to pewnie tylko Ty wiesz, o czym piszesz. I tak powinno zostać. Osobista refleksja. Każdy ma własny czas zapomnienia, czas rozliczeń. Czas pogodzenia się z tym co było. I czas bólu, po stracie kogoś, kogo nie powinno się tracić. Te chwile właśnie piszą wiersze.

Pełen uznania

[anastazja]

Jak zawsze uprzejmie i pięknie mówisz tak jak w wierszach cobusku, za ciepłe słowo