Маргарита

[Miladora]

wokół ciemności czwarty wymiar
przedsionek piekła jedna noc
na schodach cicho trzeszczą kroki
płonący wewnątrz dawny stos
wciąż jeszcze tli się ciągle drga

naciskam klamkę – to nie ja

to nadal tylko ta tęsknota
zawieruszona w rzecznej mgle
skrywana dotąd w głębi szafy
brulionie róży oraz w tle
ciągnących się szuwarem fal

otwieram wchodzę – lecz nie ja

trzeszczenie ognia na kominku
w płomieniach szpady krótki błysk
na ciemnej piersi skarabeusz
zastygły czas ostatni szlif
przed próbą cisza w dali gwar

więc wstaję idę – wciąż nie ja

postument schody w nagich ciałach
korowód twarzy niczym sen
wybija północ i na gości
toastem krwi napływa cień
opada szata gaśnie blask

siadam zamieram – tak to ja

[Gorzki Dziad]

Interesujący klimat, ladnie zrytmizowany wiersz.
Zastanawiam sie dlaczego tytuł napisalaś cyrylicą.

[Miladora]

Zastanawiam sie dlaczego tytuł napisalaś cyrylicą.

Bo tak jest napisane to imię w oryginale powieści Bułhakowa.
Ukłon w stronę pisarza.

Dzięki, Dziaduś, za tę wizytę o północy.

[Leon Gutner]

Interesujący klimat ????
Fantastyczny - świetny .
I tyle bo popadnę w zachwyt i nie będę wiedział jak się z niego wygrzebać

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Dzięki, Leonku.
Poczułam się fantastycznie.

Zdrowie

[Sokratex]

wokół ciemności czwarty wymiar
przedsionek piekła jedna noc
na schodach cicho trzeszczą kroki
płonący wewnątrz dawny stos
wciąż jeszcze tli się ciągle drga

naciskam klamkę – to nie ja

Bardzo ładny klimat. I te dwa światy, przenikające się nawzajem...
Może nawet warto pozbyć się tej Małgorzaty, wiersz śmiało może istnieć samodzielnie.




Nasłonecznił się księżyc, wpadł w zaśniony staw,
ogon w wachlarz rozłożył - srebrnooki paw -
z rokity nastroszonej łypie diabeł nań,
północ po cyferblacie wspina się na grań.
A ja śpię, a ja śnię.

Na granicy dwóch światów zatoki mdłej łuk -
po tej stronie tembr trzciny, a po tamtej huk!
Ścięta cieniem pochmurnym wierzba zgięta wpół
- tu - listkami ssie wodę - tam - wylewa ból.
A ja śnię, nie ma mnie.

Pawia w wichrze arkana chce złapać bies zły,
z tafli sennie ściszonej wyszczerzył z fal kły,
księżyc na tamtą stronę uciekł mu o włos:
tu teraz słychać burzę! Tam, zamilkł jej głos
i śnię znów. Tylko - gdzie?

[Miladora]

Może nawet warto pozbyć się tej Małgorzaty, wiersz śmiało może istnieć samodzielnie.

Raczej nie można się pozbyć, Sokratesku, skoro to właśnie jej opowieść.

Natomiast udało Ci się nieźle oddać w swoim wierszu tę noc nad rzeką, gdzie odbywał się sabat, zanim Małgorzata poleciała z powrotem do Moskwy. Chociaż zapewne nie tym się inspirowałeś. A może...?

Dzięki i dobrego

[Liliana]

Piękny wiersz, zwłaszcza że mam słabość i do Małgorzaty, i do Mistrza.

[skaranie boskie]

Jak to dobrze, że zorganizowaliśmy "wykopki".
Nie wiem, jak to się stało, ale umknęła mi ta perełka.
Miladora nas od dawna nie odwiedza, ale z wierszem, jakby tu na chwilę zajrzała.
Poczytałem z przyjemnością i... jednym tchem.