Arka przymierza

[Julka]

Arka przymierza

Miłością zachwyceni w podróż się wybrali.
W tę podroż, znaną z życia, a nie przypowieści.
Nie przewidzieli tego, co czeka w oddali,
a piechurami byli od siedmiu boleści.

Początkowo szli równo, droga była prosta.
Snuła się jak w marzeniach; szczęście biegło przodem.
Nie spostrzegli, że skręca i wiedzie po ostach,
nie pojęli co uścisk strąca w niewygodę.

Pewnie to, że się z ręki wysunęła ręka,
że oczy zabłądziły nie tam gdzie potrzeba,
że rozmowa zamilkła, lub była jak męka.
A usta zaprzestały przychylania nieba.

Droga dzień po dniu wolno, niezauważenie,
kamienista się stała, obfita w wyboje.
Zaczęła ranić stopy, obarczać sumienie.
Każde z nich brnie osobno, choć niby we dwoje.

Kawał życia już przeszli, wrócić niepodobna.
Zbudowali swą arkę, skarby zgromadzili,
lecz do dalszej podroży nie w to jest zasobna,
co dawało im siłę, szczęście, pierwszej chwili.

Jak im dalej iść razem - jak im iść osobno.
Jedno i drugie wyjście serce rwie na strzępy.
Strach, by znowu nie trafić na drogę podobną.
Amor strzela niecelnie, albo grot ma tępy.

[jaga]

Każde z nich brnie osobno, choć niby we dwoje.

i tak często w życiu bywa - trafne spostrzeżenie

[skaranie boskie]

A co Ty, Juleczko, znowu na emigracji?
Dlaczego w tym dziale? Czyżby to jakiś utwór z początków twojego pisania?