Ren VII albo Villanella meraviglia

[ks-hp]

Dzwony za sceną - księżyc dachy obtłukł,
wdźwięczył krawędzie i rozskrzypił gonty.
Ulic jedynie szept, drzewa w natłoku.

Wawel nostalgią zabłylśnił w pomroku
- noc rozsypana, odpaliła lonty.
Dzwony za murem - księżyc blanki obtłukł.

W dali strzelistość góry niby kościół,
korowodnieją spierzchłe horyzonty.
Nieba jedynie szept, gwiazdy w natłoku:

Prawie jak stada rozziajanych smoków -
pędzą, trafiają; snują wartkie prądy.
Dzwony nad miastem - księżyc spadł, drzwi obtłukł.

Mamy je wewnątrz, pobrzękują w środku.
Tworzą pomiędzy świetlnoletnie lądy.
Ciszy jedynie szept, głosy w natłoku.

I nie ucichną - ozłocą w takt kroków.
Nie będziesz wracał sam w te cztery kąty.
Dzwony w ramionach - księżyc serca obtłukł.
Szept nasz jedynie, a słowa w natłoku.



____________________
cykl: Reny

[skaranie boskie]

Z zasady nie lubię villanelli.
Twoja zwróciła uwagę neologizmami i interesującym, nieszablonowym opisem starego Krakowa.

[Ewa Włodek]

no, ładnie ten mój Kraków widzisz, a i nastrój "weltschmerzu" - uchwyciłeś...Poczytałam z przyjemnością, ale:

Wawel nostalgią błylśni w pomroku

tu masz wers 10-zgłoskowy, choć cały wiersz jest - 11-tką. Tak ma być?

serdeczność posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Z zasady i Leo nie przepada z villą .
Tutaj jednak wyczytałem niesamowity nastrój .

Zatrzymuje .

Z uszanowaniem L.G.

[atoja]

villa pełna dźwięków, ruchu i tajemnicy nocnego grodu...