zmurszenie

[coobus]

przemęczony anioł śpi
nawet nie wie że znów dnieje
żółkną wysuszone dni
z drzew spadają jak nadzieja

w lustrze zapomniana twarz
nieruchomych oczu szyba
zagęszczony spływa czas
gęsta lawa już zastyga

ufność kruszy się zmurszała
z chłodu i nadmiaru soli
nie otwierasz się już cała
przeciąg szkodzi
przeciąg boli

[Ewa Włodek]

po Twojemu, Coob, refleksyjnie. Dobrze cię było poczytać, ale:

w tych dwu miejscach, które wyróżniłam boldem, miałeś zachwianie Zaproponowałam cos od siebie gwoli wyrównania:

ufność kruszy się jak mursz
z chłodu i nadmiaru soli
już się nie otwierasz, cóż
przeciąg szkodzi
przeciąg boli

może Ci się przyda?

moc uśmiechów posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Trochę za dużo tej gęstości w drugiej strofie, Coobusie.
Ale ogólnie to taki twój, nastrojowy wiersz.
Nie wiem, czy sugestia Ewy wyjdzie mu na dobre, czy nie. Nie mam zdania po prostu.

[coobus]

w tych dwu miejscach, które wyróżniłam boldem, miałeś zachwianie

Pewnie chodzi Ci o zachwianie rytmu. A przy okazji zbyt gładki rym. Masz rację. Ale nie będę tego zmieniał. Zależy mi, żeby pozostało "nie otwierasz się już cała". Po tym, jak się wykruszyła ufność, a pewnie były tego powody, już się tak do końca nie potrafi otworzyć, uchyla tylko siebie na małe skrzypnięcie drzwi. Wyrównanie rytmu traktuję zawsze bardzo lekko, nie uznaje tego za konieczność, tak już mam w wielu wierszach. A zbyt gładki rym.. jeśli to miałaś na myśli, da się coś zrobić, to byłoby łatwiejsze. Chociażby "spękana" zamiast "zmurszała".
Dzięki Ewo, za sugestie. Cenię sobie Twoje uwagi

Dzięki Małpko za te trzy kufelki. I za komentarz

[Leon Gutner]

Leo bez słowa skargi .
Bo znów w zachwycie .
Okrywasz najgłębsze zakamarki Leo - ducha.

Z podziwem L.G.

[marta zoja]

Twoje wiersze traktuje bardzo osobiście, dotykają mnie tak przejrzyście Z uszanowaniem i pokora życia... w ciszy, niepostrzeżenie miedzy słowami...

[anastazja]

Powtórzę za Martą, ale już wiesz, że uwielbiam Twoje wiersze