X.X.

[Katrina]

To nie samotność wykańcza,
tylko rozmyślanie o ludziach, którzy ją ofiarowali.

Bieg we mgle.
Pojawiasz się i znikasz,
podrzucasz kamienie,
czasem czerwoną różę
gdy chcesz.

Nietoperze siadają na ramieniu
swojego pana.
Polecą tam, gdzie trzeba wykonać stosowne wyroki.

I twój śnieżnobiały uśmiech
Na pozór niewinny
Jak perły na mętnym dnie.
I płaszcz jesienny
przez wszystkie pory roku
ciągnie za sobą zwiędłe liście.

Ze skroni odgarniasz wypłowiałe trawy
by lepiej widzieć krajobrazy,
odbijają się w czarnych jeziorach
złowrogie prześwity księżyca.

Kochasz moją anemię, nie mnie.




" koledze z tej samej profesji"

[Alek Osiński]

To nie samotność wykańcza,
tylko rozmyślanie o ludziach, którzy ją ofiarowali.

Bardzo dobre otwarcie

to nawet osobno mogłaby być dobra maksyma

Pozdrawiam

[411]

Kasiu, brawo.

Piekny, gleboki i jakze przejmujacy wiersz. Najbardziej "zagoscily" we mnie nietoperze...
Dopieszczony, przemyslany - taki, jak ma byc.

Klaniam sie nisko, J.

[marta zoja]

To nie samotność wykańcza,
tylko rozmyślanie o ludziach, którzy ją ofiarowali.


Kochasz moją anemię, nie mnie.

Słowa tak przekonujące dla mnie, prawie wbijają nóż w serce wrażliwością osamotnienia. Piękne prawdy wydobyte z życia i doświadczania każdego człowieka. Chylę czoła dla Ciebie

[Sede Vacante]

Bardzo ciekawy. Ostry, mocny, szczery do bólu.
Lubię takie wiersze, które rozbijają na kawałki naszą przesłodzoną, fałszywą poprawność społeczną, wytykając błędy bez ceregieli.
Świetnie napisane i naprawdę mądre.

To nie samotność wykańcza,
tylko rozmyślanie o ludziach, którzy ją ofiarowali.

Nietoperze siadają na ramieniu
swojego pana.
Polecą tam, gdzie trzeba wykonać stosowne wyroki.

Kochasz moją anemię, nie mnie.

Pyszne!

[Katrina]

Nie spodziewałam się tak pozytywnego przyjęcia, dziękuję Wam za komentarze.

Wiersz częściowo oparty na realnym "egzemplarzu",bardzo chciałam żeby był moim najlepszym kumplem, bliskim kolegą, a najgorsze jest to, że ta osoba potrafi niszczyć w niezwykle subtelny sposób, stosując manipulacje wyższego kalibru.

Pozdrawiam

[coobus]

Dołączam do pozytywnie oceniających wiersz. Nietoperze siadające na ramieniu to dla mnie nowość. Jak w zamierzchłych czasach biegałem jako dzieciak po podwórku na warszawskiej Pradze, wieczorami kołowały nad nami nietoperze, wylatywały o zmierzchu na codzienny patrol, dorośli straszyli nas tym, że wkręcą się nam we włosy. I takie nietoperki zapamiętałem. Ale w poezji akceptuje każdą odmianę nietoperzy. Od tego są wiersze. Od symboli i skojarzeń.
Za wiersz

[Katrina]

Dziękuję za wizytę, Coobi


Pozdrawiam

[anastazja]

Ja również z zachwytem i różą biegnę pochwalić, jest za co.

Serdecznie

[Katrina]

Pięknie dziękuję Anastazjo.