padł człowiek na drogę

[coobus]

przystanąłem
patrzyłem
padł człowiek na drogę

a dzień się toczył dalej
i dzwon nie zabrzmiał wcale
na trwogę
a niebo zimne było i białe
kamienie zajęczały
pod ciałem
liści puch go otoczył
jak jesienny całun
i stygły szklane oczy
pomału

jesienniałem
kruszałem
wytracałem siłę

bo w ciszy co zapadła
suchy kaszel słychać
kostuchy co się skrada
choć chciała przyjść cicho
a z nią razem lęk dziki
jak mordercza siła
zimnym skurczem paniki
w krtań pazury wbija

nie uciekłem
zostałem
powiek świeże cienie
swą dłonią namaściłem
zastygłe zdziwieniem

jedną chwilą skreślone
czyjeś życie całe
krótką chwilą co wszystko
bezpowrotnie zmienia
więc cisnąłem za siebie
łzami odkupienia
wszak padł człowiek na drogę

patrzyłem
płakałem

[Malwina]

Przejmujący wiersz, tak jak narodziny są cudem, tak każda śmierć jest nieodwracalną tragedią.Nigdy nie przywykniemy do tego.Pozdrawiam serdecznie:)

[Leon Gutner]

Przegoniłeś mnie Coob po nastrojach i uczuciach już nie pierwszy raz .
Tym wierszem szczególnie .
Smutkom i strachom najlepiej w wersach . Pisząc można się zaszczepić przeciwko pesymizmowi.
Pięknie piszesz.

Z podziwem L.G

[Nicol]

racja. - jesteś coobi niebanalnie doskonały w nastrojach

[iTuiTam]

Szczerze, mocno, prawdziwie, Coobus-iu.


Każde z nas kiedyś upadnie. Czy ktoś to zauważy, zapłacze?

serdecznie
iTuiTam

[skaranie boskie]

Jak dla mnie nie najlepiej.
Oczywiście można dyskutować o temacie, o przekazie.
Jasne, w tym coś jest.
Mnie od wiersza odstręcza nadmiar czasowników.

przystanąłem
patrzyłem

jesienniałem
kruszałem
wytracałem

nie uciekłem
zostałem

patrzyłem
płakałem

Niemal wszystkie w identycznej formie.
Jeśli dodać do tego przegadanie w zwrotkach, wiersz zaczyna nużyć już gdzieś w połowie.
Tym razem nie pochwalę, bo uważam, że nie zasłużyłeś. Przynajmniej według mnie.

Wypijmy więc za brak pochwał.

[coobus]

Malwina, Leo, Nicol, Ela - było mi lżej, gdy pochyliliście się wraz ze mną

Skaranie - miałem świadomość, że nie każdemu się ten wiersz spodoba, że nie jest wolny od wad. Ale akurat te czasowniki to świadomy wybór, to szkielet, niezbędny dla wybranej przeze mnie formy. Wiersz dla odbiorców, którzy to tolerują.
Szczerość cenię, jestem wdzięczny. Za brak pochwał zawsze chętnie piję . I pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

jedna chwila - i wszystko się kończy, diabli biorą i plany i nadzieje...Jest przekaz, jest...
Ale ja Cię dziś czytam tak:

przystanąłem
patrzyłem
padł człowiek na drogę

a dzień się toczył dalej
i dzwon nie zabrzmiał wcale
na trwogę
a niebo zimne było i białe
kamienie zajęczały
pod ciałem
liści puch go otoczył
jak jesienny całun
i stygły szklane oczy
pomału

jedną chwilą skreślone
czyjeś życie całe
krótką chwilą co wszystko
bezpowrotnie zmienia
więc cisnąłem za siebie
łzami odkupienia
wszak padł człowiek na drogę

patrzyłem
płakałem

moc dobrego posyłam, Coob...
Ewa

[coobus]

coobus pisze:
przystanąłem
patrzyłem
padł człowiek na drogę

...

Rozumiem Cię Ewo. Wiersz jest przegadany. Zrobiłem sobie na złość. I wcale nie jestem z tego zadowolony.
W latach młodości popełniłem zaledwie kilka wierszy. Czyste błędy młodości. Jeden ocaliłem przed zagładą, bez zmian, to "Mrok jesienny". Dwa przerobiłem, pozostałe bodajże trzy, pozostaną na pożółkłej kartce. Ten jest jednym z dwóch przerobionych. Był tej długości co Twoja wersja, ale oskarżyłem go o młodzieńczą naiwność i głupotę, poddałem resocjalizacji. I żałuję teraz tego. Ta naiwność i głupota byłą jego siłą, nawet z błędami, nie powinienem go ruszać. Ale stało się. Przyjmuję nową wersje jako oskarżenie własnej nadgorliwości. To takie moje wewnętrzne dylematy, ale trafiłaś w nie celnie.
Dzięki za czytanie, za spojrzenie

[anastazja]

jedną chwilą skreślone
czyjeś życie całe
krótką chwilą co wszystko
bezpowrotnie zmienia

Tragiczny wiersz, wersy przesuwają klatka, po klatce obrazy, już tylko chwila.

Pozdrawiam