Tak niewiele, tak wiele

[Gipsy]

Tak niewiele potrzeba;
trochę rozmów i wierszy,
tego czegoś by jeszcze się chciało.
Tak niewiele potrzeba;
garść uśmiechów najszczerszych,
by jak dawniej znów w duszach zagrało.

Może kota nowego, kurę, albo chomika?
Lub wycieczkę przed siebie jak kiedyś?
Fotomontaż zaniechań przed oczami przemyka,
choć się życie układa. Od biedy.

Tak niewiele potrzeba, a tak wiele niestety,
nie wystarczy nakarmić gołębie.
Nie pomoże flamenco, na nic rytm kastanietów.
Nie zagłuszą sumienia, gdy więdnie.

Niby mało potrzeba, niby nic, mały geścik,
kawa w ciasnej kawiarni na rogu,
przyciszona rozmowa o najnowszej powieści,
uśmiech złoty ścielony od progu.

Takie nic - wielkim słońcem i powietrzem, i gwiazdą,
takie nic tłoczy krew do tętnicy.
Konwaliowo-upojną, swojską dróżką przyjazną,
i spojrzeniem, tak pełnym słodyczy

RC June 2013

[Leon Gutner]

Niby mało potrzeba, niby nic, mały geścik,
kawa w ciasnej kawiarni na rogu,
przyciszona rozmowa o najnowszej powieści,
uśmiech złoty ścielony od progu.

Bardzo lubię takie pisanie .
A to co powyżej polubiłem w tym wierszu najbardziej .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

no, właśnie - takie "nic", a najtrudniej je dostać od innych, od losu...Refleksyjnie, ładnie...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Nawet małpa nie ma się czego czepić.
Prawda czasu - prawda... wiersza.

[anastazja]

Może kota nowego, kurę, albo chomika?
Lub wycieczkę przed siebie jak kiedyś?
Fotomontaż zaniechań przed oczami przemyka,
choć się życie układa. Od biedy.

Ależ piękne są Twoje wiersze!

[coobus]

Do mnie też trafiasz nastrojem. Niby niewiele, a przecież..., niby wiele, a tak naprawdę... tylko co z tą wiedzą zrobić, skoro życie i tak pozostanie żywiołem. Chyba trzeba samemu uśmiechać się do losu, to jedyna metoda, by odpłacił tym samym. I wtedy wszystkie stanie się łatwe. Niewiele, prawda? Niby niewiele...