wywoływanie duchów przyszłości

[pietrek]

wywoływanie duchów przyszłości

1.

jestem tu
tuż obok

ukryty ale dostępny
niewidoczny lecz obecny

skup się!

zdaj się na dotyk

jeśli będziesz cichutko
cichutko tak jak teraz
i jeśli ci na tym zależy

odnajdziesz mnie ponownie

dłońmi opuszkami opuszków
oddechem synkopami żeber

2.

jesteśmy eksperymentalną parą
adamem i ewą w labiryncie raju

uparcie jesteśmy

choć śnieg
eksperymentalny śnieg
wbija się pod rękawice
mrozi ciepłe jeszcze
kawałeczki ciała

-ach, jaki chłód!

w promieniach stygnącego słońca

dorośli
dorośli
pogodzeni niemądrze

dryfują
po absurdalnych oceanach

[Maryla Stelmach]

wiersz zakończyłbym na uparcie jesteśmy, tak czytam, jak dla mnie. fajny wiersz.

[pietrek]

Marylo, dzięki za wizytę i sugestie, zawsze cenne

[Ewa Włodek]

ano, bywa i tak, że relacja kończy się - chłodem. Szczególnie - gdy jedno odejdzie drogą bez powrotu, a taka sytuacje chyba tutaj "czytam"...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[lczerwosz]

wiersz zakończyłbym na uparcie jesteśmy

A jednak uważam, że nie. Dramat dopiero się rozpoczyna. Wielkie zimno nieskończonej przestrzeni zaczyna tu swoje, wbrew wielkiej nawet woli, wbrew skupieniu i zdawaniu się na najbardziej podstawowe objawy życia - na oddech, dotyk, czy ciepło. Ale wiersz:

-ach, jaki chłód!

bym usunął.
Pozdrowienia stale z tych światów.
Leszek

[pietrek]

A jednak uważam, że nie. Dramat dopiero się rozpoczyna

ach, jaki chłód - to cytat, tylko już nie pamiętam z czego
przykleił mi się jak na kropelkę, i ani rusz...
dzięki, Leszku