padł człowiek na drogę

[Maryla Stelmach]

specyficzny sposób widzenia. poetyczny jaki lubie.

[Stepanian]

Jak dla mnie nie najlepiej.
Oczywiście można dyskutować o temacie, o przekazie.
Jasne, w tym coś jest.
Mnie od wiersza odstręcza nadmiar czasowników.

przystanąłem
patrzyłem

jesienniałem
kruszałem
wytracałem

nie uciekłem
zostałem

patrzyłem
płakałem

Niemal wszystkie w identycznej formie.
Jeśli dodać do tego przegadanie w zwrotkach, wiersz zaczyna nużyć już gdzieś w połowie.
Tym razem nie pochwalę, bo uważam, że nie zasłużyłeś. Przynajmniej według mnie.

Wypijmy więc za brak pochwał.

A ja widzę celowość tego zabiegu. Autor opisuje sytuację, zaglądając jednocześnie w uczucia peela. Jak inaczej je opisać? Ubierając w ornamenty? Woale? Każdy tekst można wygładzać, ale tak, by gładząc nie rozpłaszczyć. Dla mnie świetny wiersz i co ważniejsze w charakterystycznym dla Autora, oryginalnym stylu.

[Katrina]

Może to nie mój nastrój, ale odwiedziłam.

Taka już dola ludzka, żyjemy po to, żeby umrzeć.
Nie my decydujemy kiedy umrzemy, ale możemy decydować w jaki sposób będziemy żyć.
Zresztą- wieczne życie znudziłoby się każdemu i zepsuło każdego.
To jest mała tajemnica, którą trudno czasem odkryć.


Pozdrawiam

[coobus]

Stepanian - miło czytać, że doceniasz. Sam trochę kręcę nosem, ale już mi to przechodzi. Podbudowałeś mnie. Pozdrawiam.

Katrina - sam wiersz pewnie nie jest taki ciężki, ale temat na pewno. Jakoś tak wyszło. Czasami straszyłem odbiorcę większymi smutkami. Miło, że poświęciłaś swój czas. Dziękuję.