Cmentarz pochowanych na niby

[Marcin Sztelak]

W alejkach upstrzonych niebiodegradowalnym
śmieciem tłoczą się
pokutujący.

Za wszelkie przewiny i drobne uchybienia.
W przypadkowej kolejności.
Polityka zamkniętych drzwi skutkuje
dusznym tłokiem.

Grabarz nie nadąża z dołami i opróżnianiem
setek. Właściwie na odwrót,
jeśli chodzi o priorytety.

Nagrobki są tandetne, z plastiku pokrytego
patyną zjawisk atmosferycznych
i fizjologii.

Ty milczysz, ja w głowie układam wiersze.
Nieciekawe jak epitafia i wieńce.

Koniec spaceru, nic z tego nie będzie.
Oni wszyscy są martwi, albo udają.
Skutecznie.

[lczerwosz]

Kiedyś był taki wierszyk:
"Popieramy partię czynem
Umieramy przed terminem"
Niby było to na niby, ale problemy realne, nierozwiązywalne.

[Ewa Włodek]

bardzo, ale to bardzo obrazy z twojego wiersza kojarzą mi się ze specyficznym wysypiskiem śmieci, na które trafiają wszelkie odpadki, w tym - ludzie, którzy już jakby zmarli dla społeczności, dla otoczenia. Znaleśli się poza nawiasem, nikt ich nie chce i nawet nie chce o nich pamiętać...
Bardzo smutny i bardzo gorzki sens...
(przypomniał mi także coś, co kiedyś widziałam na jednym z cmentarzy: nagrobek z plastiku, obrzydliwy, tłusto lśniący, rozgrzany w słońcu, generalnie - odstręczający)

pozdrawiam serdecznie...
Ewa