Ren XIX albo Blaganie

[ks-hp]

Rozerwany nieboskłon - droga ciągnie w amok,
oszadziałe zarysy wzgórz topią się w cieniu.
Noc siarczysta zapadła, zima przyszła za nią.
Gwiazdy nawet stężały z oblodowacenia.
Powiedz mi, Boże - jestem miałki czy bezdenny,
kiedy przechodzę zawał, umieram na niby?
Chociażby ogarnęła nieodparta senność!
Lecz nie; ja widzę, jakbym widział spoza szyby.
A trasa prawie równa, wyżynnie się wspina
ponad dom wypalony, spiralami kręci.
Skąd więc mam to poczucie, że nic nie zaczyna?
Zamiast trzymać dłoń twoją, wiatr zamykam w pięści.
Albo roztaczam wonie i przyciągam obcych,
znanych niegdyś, a dzisiaj tak przejezdnie płynnych.
Osobno przygnębieni, razem - ciągłowiotcy.
W rozmowach naszych słowa są - wyrazy drwiny.
I tak horyzont milknie późnym snem, omdlewa.
Cichnie ostatni wieczór nad głów pustostanem.
Lepiej się wyjałowię i wypełnię sianem,
będę tylko pożądał igrzysk oraz chleba.
Może ktoś dnia pewnego okruchy pozbiera
i jak popiół rozrzuci na połacie ciała.
Miłość była, spiękniała; i miłość spękała.
Milczenie. Teraz księżyc o świt się ociera.



____________________
cykl: Reny

[Leon Gutner]

Strasznie mi przeszkadza podanie takiego uduchowionego tekstu w nieco natrętnej osobie pierwszej .
Kilka stwierdzeń zaskakuje i nie wiem co o nich sadzić jak np - wypełnię się sianem.
I to zaskoczenie to chyba jedyne zaskoczenie jakie w wierszu odnajduję .
Reszta jest - powiedzmy sobie pospolita .

Jakieś okruchy dobrego nastroju da się pewnie z tego pozbierać.

Z uszanowaniem L.G.

[coobus]

Inspiracje wyczuwam, są czytelne. Tren XIX albo sen. A więc ren to alternatywa dla trenu, niemodnej i archaicznej już formy. Twój wiersz nie jest archaiczny w wymowie, choć oczywiście obecne trendy wiodą ku innej poezji. Mnie, niedzisiejszemu nieco faciowi, się podoba. Jest ładny. Taki, w jakie lubię się zanurzać, by potem czuć na sobie jego krople.

[Ewa Włodek]

bardzo w moim guście. Tren - najkrócej poezja poświęcona osobie zmarłej.Tylko - kto w tym wierszu jest owymż zmarłym? Peel - oczywiście, ale - nie całkiem, i nie fizycznie on zmarł. Zmarła, odeszła jakaś część osobowości peela, na skutek jakiejś traumy - na przykład choroby czy mocnego przeżycia coś w peelu zmarło, odeszło. Jakby z jakiejs formy, wypełnionej konkretna treścią, ubyła znaczna część tej treści. I na razie jest bliżej pustki, niż pełni. Oby - do czasu...
Tak Cię czytam, z przyjemnością...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[skaranie boskie]

wiatr zamykam w pięści.

Rewelka.
Nigdy nie wiedziałem, co zrobić z tym wiatrem, który tak się pcha do wierszy.
Teraz już wiem, tylko co mi z tego, skoro Ty już to napisałeś?
Bardzo dobry wiersz. Wzbudza refleksji, nie pozwala pędzić do przodu. Może to efekt ujarzmienia wiatru właśnie?