Ornitologiczny epizod z życia Żeni

[misza]

Słowik układał jutrzence sonety,
choć dziwna pora dla wieczornych ptasząt.
Jewgienij zerknął. Poranek, niestety.
Noc się skończyła. Nowy dzień się zaczął.

Zamknij dziób ptaszku i przestań pitolić
stare banały o jajku i gniazdku
Jewgienij z łoża zwlekał się powoli,
bo noc miał ciężką i znów nie mógł zasnąć.

Chciał śnić o Gosi z gwiazdozbioru Panien
i o jej Mistrzu. Trochę o Bułacie.
Ale się uchlał, jak zwierzę, więc – amen.
Teraz da wenę Erato lub zacier.

Lecz, jak to w życiu. Usiadł na werandzie
znajomy gawron. Pan wszystkich śmietników.
Powiedział - Muza zawsze cię odnajdzie.
Bo Żenia jeden. Dupków jest bez liku.

Dam do pisania ci pióro z ogona,
atrament znajdziesz w chmurach tuż po zmierzchu
i wiersz napiszesz, piękny. Niech ja skonam,
wszystkie słowiki nad utworem westchną.

Jewgienij leżał cały dzień pod drzewem;
czekał, aż słońce pójdzie nad Kanadę.
I zaczął pisać, kiedy skończy, nie wie.
Ptaki zasnęły, nie zaśpiewał żaden.

[Ewa Włodek]

no, masz Ci los, Miszko! Fajnie, że Żenię obudziły pitolące słowiki, a nie kot, który się bawił kłębuszkiem wełny na dywanie i przez to sakramencko hałasował (mam nadzieję, że znasz ten dowcip?)...

serdeczność posyłam...
Ewa

[misza]

Ewo
Słowiki i inne ptaszyska
bywają bardziej hałaśliwe od kotów

Pozdrowionka

[Leon Gutner]

Piszący Żenia pod drzewem w czasie obserwacji ptaków .
I to słońce co pójdzie nad Kanadę .

Ech .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Leonie

Jewgienij poszukuje tego, co nazywamy natchnieniem.
Nawet ptaszyska bywają przydatne.

Z pozdrowieniami

[Nalka31]

U Ciebie Miszko nie można być ponurym, chociaż czasem i jakaś smętna zadumana nuta się znajdzie. Ale nawet wtedy jest coś do uśmiechnięcia. Tutaj typowo do uśmiechnięcia w stronę hałasujących ptaszysków.

Serdecznie.

[misza]

Dzięki, Nalko31! Z uśmiechem