Notatka ze spotkania z Vaclavem Svobodą

[Adela]

Piątek, trzynasta
pożarłam najlepszy kebab w mieście

ja szczur biurowy jem odpadki
i nie mogę porządnie nauczyć się angielskiego
pomyliłam stada?

szefowi dobrze patrzy z oczu
jak Martti Ahtisaariowi
nazywamy go Werterem z Północy

"gdybyśmy mieli tak zimny Bałtyk jak oni, też byś była przygnębiona"
może i Jarek ma rację
nie zamierzam z nim dyskutować
co on tam wie o smutku
skoro jego rys biograficzny kształtuje się w kierunku
Biznesmena Roku 2013

dziś mieliśmy meeting z Vaškiem Svobodą
excuse me, z Big Mackiem
w naszym cyrku każdy ma przydomek artystyczny
ja jestem Isadorą

od września dostaniemy podwyżkę
ciężarna sprzątaczka jej nie otrzyma

pomiędzy spotkaniem a kebabem
kupiłam tęczowy szalik
szyja opatulona przewiewną materią
to mój znak rozpoznawczy, firmowy

czasami tańczę, nie wiedząc
co mnie zabije

[411]

Przeczytalam kilka razy. Wiele razy.
To jest dobre. To jest bardzo dobre, choc wcale na takie nie wyglada (bez urazy, nic zlego nie mam na mysli).
Osobiscie bym to widziala w prozie poetyckiej, ale nie bede sie tez upierac, by sila to przenosic.

z Big Mack’em

Tu jest blad. Nie wiem, jak sie rzeczywiscie to ustrojstwo z McDonalda nazywa, ale abstrahujac od tego, apostrofu nie stawiamy po spólgloskach (ok - bardzo, bardzo rzadko).
Czyli: "z Big Mackiem".

Analizowac tekstu nie zamierzam, bo nie bardzo potrafie, to raz, dwa - znowu wyjdzie mi wszystko na opak.
A przeciez, co ja bede tlumaczyc swoje doznania - i jeszcze tak publicznie? To trzy.

Klaniam sie, J.

[Adela]

Dziękuję za lekturę i wskazówkę:)

Cieszę się, że tekst się podobał.

Notatkę napisałam faktycznie po meetingu (zamiast raportu:), a szczurem biurowym niestety jestem.

Pozdrawiam,
A.

[Gloinnen]

Bardzo dobry wiersz. Dobrze pokazuje to, co ja określam "korporealizmem", czyli korporacyjną rzeczywistością. Świetnie oddałaś relacje, nastroje, interakcje między ludźmi. Pojawia się pewna delikatna nuta "zaangażowania":

ja szczur biurowy
jem odpadki

Aluzja do "wyścigu szczurów".

co on tam wie o smutku
skoro jego rys biograficzny kształtuje się w kierunku
Biznesmena Roku 2013

No tak.

od września
dostaniemy podwyżkę
ciężarna sprzątaczka jej nie otrzyma

A jak wróci po macierzyńskim, będzie czekało na nią piękne wypowiedzenie.

Skądinąd wiersz nie ma dydaktycznego, moralizatorskiego zadęcia. Peelka raczej pokazuje swoje zagubienie i próbę odreagowania, zdefiniowania siebie na nowo. Taniec przecież nie jest jedynie "sportem", czy "rozrywką". Tutaj nabiera zupełnie innego ciężaru gatunkowego i dodatkowego znaczenia. Pozwala nie utracić tożsamości, oprzeć się wessaniu przez świat "szczurów", a także sprzeciwić się materializmowi. To przecież coś wybitnie niematerialnego, nieuchwytnego - ruch, energia, piękno ulotne, którego nie można zatrzymać. Doskonała opozycja wobec świata rządzącego się prawem pieniądza, świata miałkiego, pustego, nudnego, "kanciastego", obskurnego w swojej płytkości. A przecież z tego właśnie składa się większa część życia. Nieliczni szukają poezji w egzystencjalnej prozie, w zakrawającej na kpinę z człowieczych aspiracji, marzeń, wzlotów, tęsknot. Stąd taniec, uwolnienie, zatracenie się.

Końcówka z motywem szala i pointa:

nie wiedząc
co mnie zabije

delikatnie i zręcznie nawiązuje do śmierci Isadory Duncan. Twoje peelka nie umiera jednak w wyśnionym kabriolecie, jej tęczowy szal wkręca się w trybiki zupełnie innej machiny. Korpomachiny. Postmodernistycznego uwięzienia w biografii złożonej z projektów będących pochodną czystego rachunku ekonomicznego.

Nie wiem, czy śmierć nie byłaby rodzajem ucieczki przed, ale to już być może moja nadinterpretacja.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Ja widziałabym chętnie ten wiersz w dziale "Białe i wolne" ---> raczej nie jest jakiś szczególnie "ekstremalny" z formalnego punktu widzenia. Prozaizacja poezji to współcześnie zjawisko dość powszechne.

[Adela]

Glo, Bardzo Ci dziękuję za komentarz. Twoją interpretację mogę określić tylko jednym słowem: bingo:):):)

Jeśli chodzi o przeniesienie do działu "Białe i wolne" - masz rację - prozaizacja poezji to powszechne zjawisko. problem w tym, że nie wiem jak mogę "przenieść" ten wiersz.

Pozdrawiam serdecznie,
A.

[Leszek Sobeczko]

dobry wiersz, wyczuwa się szczerość wypowiedzi, żadnej wymuszonej postawy;
z przyjemnością przeczytałem, tylko żal dołów społecznych - sprzątaczki znaczy się

pozdrawiam

[Adela]

Miło mi:)
No tak, mnie również jest żal dołów społecznych. Taka karma jest niestety.

Pozdrawiam,
A.

[Henryk VIII]

Wiersz profesjonalnie ironiczny, świetny. " choć to język szczurów" - ten drobiazg uważam za zbędne dopowiedzenie.
Zakończenie super!