Ren XII albo Koszmar

[ks-hp]

Szumią podwzgórza o zalesistości,
płodzą się wiatry z wywonnych rusałek.
Przeddzień połamał kolor w nagie kości,
księżyc opuścił przyszłość owdowiałą -

nie wstał, nie zaszedł - zawisł na krawędzi
misy jak ziarno, suchy i jałowy;
zgrubne nasienie wbite w nocne lędźwie.
Gęsto skapuje w pustopestne głowy.

To zsierocone światło stóp - /nie słyszę./
Teraz odpływa do lepszego nieba.
Łatwiej mi chyba opisywać ciszę,
niż iść po śladach do rąk. /Nie dostrzegam./

Niechaj się stopią w małotrwałym ścisku,
poblask je znowu rozgoni o świcie.
Później wrócimy do monodotyków,
tak pojedynczo skarlałych, jak życie.

W nozdrzach samotny zmierzch pęcznieje dławnie,
próżnią rozpycha się, wzdyma głos twardo.
Gdyby rozmaryn zapachniał jak dawniej,
a stare baśnie powiedziały prawdę -

Darmo mi czekać łun zorzopolarnych
w nadosaczeniu czarnosennych grobów.
Zapadłem; w lustrach widuję maszkary.
Przyśnij się zatem, z urojeń mnie obudź.



____________________
cykl: Reny

[Ewa Włodek]

podwzgórze - istotne miejsce w mózgu, gdzie różne różności się dzieją. Czy to jest kluczowe słowo w wierszu?
To mi się spodobało szczególnie:

W nozdrzach samotny zmierzch pęcznieje dławnie,
próżnią rozpycha się, wzdyma głos twardo.
Gdyby rozmaryn zapachniał jak dawniej,
a stare baśnie powiedziały prawdę -

Darmo mi czekać łun zorzopolarnych
w nadosaczeniu czarnosennych grobów.
Zapadłem; w lustrach widuję maszkary.
Przyśnij się zatem, z urojeń mnie obudź.

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Leon Gutner]

Solidny i precyzyjny wiersz .
Lekko głaszcze Leonowe nastroje więc Leo odnalazł tu coś dla siebie .
Bardzo podoba mi się owdowiała przeszłość .

Z uszanowaniem L.G.