nie umieraj

[marta zoja]

zwiąż mnie na szczytach
udekoruj włosy niezapominajkami
cienką delikatną smużką
wypłyń na głębię nieoczekiwania
zaistniejemy zapisaną kartką
dziennika dni i nocy szaleńczych

jedna wielka wrażliwość nad tkliwością
mężczyzno udręczony kobietą
przylgnij imieniem kwiatu polnego
na łące cywilizacji zaistniałego życia
w zatrzymaniu z pogoni za tym
co zawsze wydaje się najważniejsze

myśli słowne przesyłane nieuchronnie
padają na kolana za nas umiłowaniem
prawda przenika wszystko bo chce
czekając za każdym zakrętem
z zamkniętymi oczami ufając zapamiętale
na jeszcze jedno życie postawione na szali
tych co nie umierają nigdy z tęsknoty

[Alek Osiński]

na łące cywilizacji zaistniałego życia

masz skłonność do używania bardzo skomplikowanych form składniowych,
myślę, że jakbyś trochę uprościła język, to tylko by wyszło na dobre
twoim wierszom, bo przesłanie jest ciekawe, trzeba je tylko
wyłuszczać jakby ze strąków

Pozdrawiam