Rozdzielność

[Gloinnen]

Dla niedomówień rozchylona przestrzeń;
jeden widz, jeden teatr, jedno ciało.
Niepokój wzruszył gorejącym szeptem
kamień, noc; we krwi znowu słów zabrakło.

Ponad wodami spłynął snem widnokrąg.
Rośnie w nas gorzka bliskość, jakże ciężka.
Jeszcze raz milczę, by zapomnieć, po co
ślepy los trudne myśli z czernią miesza.

Nazbyt odległe są nasze orbity.
Wspólna część - okruch gwiazdy, ślad po zimie.
Nieskończoności nie da się zabliźnić,
zamknąć drzwi, później tęsknić - nieprawdziwie.

Pośpieszny dotyk wybierzesz ze znaczeń.
Tylko to; dalej pójdziesz innym szlakiem.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

coś mi to przypomina niezbyt dawnego,
na razie, wrócę pod ten wiersz na pewno

[Maryla Stelmach]

bardzo mi się podoba.

[skaranie boskie]

Bardzo osobisty ten sonet.
Myślę, że każdy mógłby odnaleźć się w nim, jako adresat liryczny.
Dobrze napisane, choć - jak zawsze u Ciebie - trudno przyswajalnym rymem.
Do tego już dążyłaś przyzwyczaić.

[Leon Gutner]

Po Glowemu a to już od dawna znaczy dla Leona kawałek dobrego wieczoru z dobrym wierszem .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

ano, każdy człowiek - jak osobna planeta na swojej orbicie, jak zbiór zamknięty, sam dla siebie. Czasem jednak zdarzy się okazjonalne przecięcie z orbitą innej planety, chwilowe stworzenie części wspólnej z innym zbiorem. Niby razem, a przecież - osobno, bo nie ma głębokiej więzi, jest tylko powierzchowne "tu i teraz". Bardzo życiowe i bardzo w moim guście...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[lczerwosz]

Pod ten wiersz wróciłem po czasie dłuższym. Warto go zestawić z całym cyklem internetowych przemyśleń.

jeden widz, jeden teatr, jedno ciało

Zaciekawia w kontekście samotnego obcowania z pozornie wypełnioną przestrzenią WWW.