Przejście

[Ewa Włodek]

Była piękna. Odziana w zmysłowe indygo,
pod którym róż z purpurą splatał się i mienił,
jej oddech – woń zieleni i wilgotnej ziemi.
Dłoń ci dała na drogę. Dokądś? Czy donikąd?

[coobus]

Oszczędnie. Ale jest takie powiedzenie, że lepszy kawałek czegoś dobrego, niż pajda byle czego. Skosztowałem ze smakiem

[Nicol]

pociągający klimacik

[Ewa Włodek]

[quote="coobus"
Oszczędnie.
[/quote]
przecież wiesz, Coob, że ja preferuje "krótkie, żołnierskie słowa"...Tym bardziej mnie cieszy, że - zasmakowałeś...

pociągający klimacik

trzeba w coś uwierzyć, Nicol...

dziękuję Wam, Kochani, za obecność, za czas dla mini i za dobre, serdeczne słowa...
samo dobre Wam posyłam...
Ewa

[anastazja]

Wierzmy, że dokądś Ewuniu. Mały kawałek w okruszku i nie byle jaki.

Pozdrawiam.

[EwaMagda]

Krótko, świetnie, smakowicie

[Nilmo]

Instynktownie podszedłem do tego jak do większej całości, choć widać na oko, że tekst krótki.
A szkoda, bo fajnie to by się komponowało ze stworzeniem wcześniej jakiegoś klimatu czy obrazu.
Pojechałaś po Mickiewiczowsku trzynasto-sylabowcem i bardzo to do treści pasuje. Treść kolorowa - indygo, róż, zieleń, purpura i właściwie ogranicza się do opisu ciucha i oddechu.
Zadałem więc sobie pytanie, co zatem jest, że ten wiersz tak jakoś zatrzymuje odbiorcę w powietrzu. Ostatni wers. Niedopowiedzenie, tajemniczość...trochę efekt podobny do tego jaki uzyskuje się muzyką w horrorach. I wierz mi Ewa, nie wiem jak ocenić. Samo, jak jest ukazuje mglistą postać która się rozpływa w niedopowiedzeniu. Wow. I tyle. A mi się chce wołać- hej babo zaczekaj, skąd ty przyszłaś, kim do cholery jesteś, tak nie można straszyć spokojnego człowieka. Czaisz o co chodzi, nie? Myślę ze w jakiejś większej całości, tę scenę kupiłbym bez mrugnięcia okiem.
Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

Wierzmy, że dokądś Ewuniu.

że dokądś, Anastazjo, i że będzie tam co najmniej spokojnie...

Krótko, świetnie, smakowicie

lubię, Ewo, krótki formy, i bardzo się cieszę, że Ci się spodobało...

Pojechałaś po Mickiewiczowsku trzynasto-sylabowcem

lubię "trzynastki", choć nie lubię Wieszcza...

I wierz mi Ewa, nie wiem jak ocenić. Samo, jak jest ukazuje mglistą postać która się rozpływa w niedopowiedzeniu. Wow. I tyle. A mi się chce wołać- hej babo zaczekaj, skąd ty przyszłaś, kim do cholery jesteś, tak nie można straszyć spokojnego człowieka.

oj, wierzę, Nilmo, wierzę. Ale ja tak już mam, że czasem lubię "postraszyć". A oważ strasząca baba? Może wcale nie straszy, wręcz przeciwnie? Skąd przyszła? Nie wiadomo w zasadzie. Kim jest? No, nie wiem, może to noc (indygo, czyli jeszcze nie granat, jeszcze nie całkiem ciemno, jeszcze spod barw mroku przeświecają ostatnie pasma kolorów zachodu, zaś zapach wilgotnej ziemi i zieleni - to cudowna woń, na prawdę), która się zmaterializowała i prowadzi kogoś - w sen? A może - śmierć (nie musi to być przecież zawsze szkielet z kosą), która prowadzi na drugą stronę życia? A może piękna, kusząca i zmysłowa, realna kobieta, która potrafi choć na chwilę stworzyć niepowtarzalny, narkotyzujący nastrój? Kto wie, Nilmo, kto wie?
Co zaś do większych całości - a przecież wiesz, że ja w zasadzie - mniejsze całości piszę. Choć kiedyś, może, specjalnie z myślą o Tobie - kto wie, kto wie?


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, ze jesteście, że ofiarowaliście Swój czas mojej mini i powiedzieliście tyle dobryvh, mądrych i konstruktywnych słów...
samo dobre Wam posyłam...
Ewa

[lczerwosz]

Tylko kim była. Dokąd pociągnęła, że aż tak. Ostateczne rozwiązania przychodzą na myśl, nie przelewki. Czy kusi. Czerwony kolor sukni, może ust. Jednak randka. Disko? Stylisko. W ciemność.

pozdrowienia
L.

[Gloinnen]

Kolorystyka przywołuje na myśl - zmierzch.
Dla mnie jest to alegoria Miłości. O Śmierci też myślałam, przecież z Miłością nierozerwalnie złączona. A poprzez zmysłowe zatracenie obie prowadzą donikąd, pozwalają na rozpłynięcie się w niebycie. Ekstaza ma w sobie coś z agonii.

A jeżeli Miłość materializuje się pod postacią femme fatale - okrutnej, lecz zjawiskowo pięknej i kuszącej uwodzicielki - tym bardziej prowadzi ona prosto w otchłań, gdzie czeka tylko cierpienie.

Formalnie - osiągnęłaś kunszt. Gratulacje!

Pozdrawiam,


Glo.