Camera obscura

[Gloinnen]

Pragniesz schwytać i przygarnąć, nie wiesz kogo,
bo ukryty wśród linijek tekstu, zdarzeń;
a to tylko pustosłowie, twarz na nowo
wydrapana na tandetnym awatarze.

Ufasz światłu, co jak skalpel tnie na oślep
continuum; napisaną w myślach trasę.
Nikt jej nigdy nie przemierzył; tylko rośnie
liczba kroków odkreślonych niewerbalnie.

Tak naprawdę, ty nie chciałeś więcej wiedzieć,
uśpił czujność ułożony z wersów taniec.
Wolisz wierzyć, że stworzony jest dla ciebie
ten półuśmiech zza kotary na ekranie.

Widzisz profil ten piękniejszy, ten zalotny;
wyobraźnia dopowiada obietnice,
lecz gdy zajrzysz mirażowi prosto w oczy,
to w miriady kilobajtów się rozsypie.



maj 2011
__________________
Glo.

[Leon Gutner]

bo i cóż powiedzieć kiedy wiersz mówi sam za siebie .

Z uszanowaniem L.G.

[lczerwosz]

okazuje się, ze Twoje zainteresowania cyberprzestrzenią są całkiem wczesne.

[coobus]

Awatarom nie ufam, słowom też nie powinienem, ale w takim razie komu lub czemu mogę ufać? Wydaje mi się, że słowa wyciągają zza awataru zarys twarzy, że jednak to w słowach szukam nadziei w tej patowej rozgrywce

wyobraźnia dopowiada obietnice,

bez nadziei, zaufania, obietnic życie jest tylko pozorowane. Może jednak zaufać?
Za wiersz

[skaranie boskie]

A dlaczego camera obscura?
Czyżby jakaś czarna dziura, w której powstają wirtualne obrazy?
Znaczy avatary...
Taki realistyczny ten wiersz, że aż dziw, iż o nierealnym on świecie traktuje...