Opowieść spod sukni

[Gloinnen]

(...) Czego najbardziej się
lękasz, czego nie poznasz swym najbardziej wyostrzonym
zmysłem: snem zapomnianym, lecz nie do zapomnienia (...)
/R. Krynicki

Biel przełamana, zawiodły kody;
cień zmienia postać w każdej godzinie.
Ona zmyśliła baśń o miłości,
on uplótł miraż z zer i jedynek.

Młodemu ciału słowo wystarczy,
by niemożliwe zmieniać w możliwe.
Ona wzbierała lawą i snami,
on z cierpliwością kreślił granice.

Szwy się rozeszły, opada suknia,
popiół w poduszce jeszcze gorący.
Ona pisała wiersze o cudach,
on z nich wybierał czyste krwotoki.

Skrucha przekwita w tragikomedii,
hologram ciągle nie chce przemówić.
Ona jest silna, przyjmie i ścierpi;
on coraz dalej, krzyżyk bez nuty.

Nic ich przed karą już nie ochroni,
gdy poszli w ciemno za jedną iskrą.
Ona jak skóra, co zejdzie z dłoni,
on dotknął ognia i odgadł wszystko.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Smutne ale prawdziwe .
W większości wypadków .
Są wyjątki .

Złożone jak trzeba jak to u Glo .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

samo życie - dwoje ludzi, w tym jedno źle oceniające sytuację. Bywa, niestety...
Bardzo mi się spodobała forma. Lubię takie nowości, więc poczytałam z ogromnym zainteresowaniem...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[lczerwosz]

on coraz dalej, krzyżyk bez nuty.

jak krzyżyk na drogę, i w siną dal lub dalej poszedł w Polskę. Wykorzystał i porzucił. Eskulati. Przykładów mało?

[Gloinnen]

Adela już zakłada suknię cienką.
Na wiosnę kwiatki rosną i kwitnie miesiąc maj.
Gdy spytasz Ją - dla kogo ta sukienka:
Dla kochasia, który odszedł w siną dal.
W siną dal, w siną dal.
To dla kochasia, który odszedł w siną dal.

Czerwone ma podwiązki pod tą suknią.
Na wiosnę kwiatki rosną i kwitnie miesiąc maj.
Gdy spytasz Ją - dla kogo taki luksus -
Dla kochasia, który odszedł w siną dal.
W siną dal, w siną dal.
To dla kochasia, który odszedł w siną dal.

Widzisz, jak się ładnie komponuje z tytułem?
I wszystko jasne.
Mamy peelkę!

[lczerwosz]

I mamy kochasia

W tygodniu to jesteśmy szarzy jak ten dym,
W tygodniu nic się nie przydarzy, bo i z kim?
I życie jak koszula ciasna - pije nas,
Aż poczujemy mus i raz na jakiś czas

W Polskę idziemy, drodzy panowie,
W Polskę idziemy,
Nim pierwsza seta zaszumi w głowie
Drugą pijemy.
Do dna, jak leci,
Za fart, za dzieci,
Za zdrowie żony.
Było, nie było...
W to głupie ryło,
W ten dziób spragniony.

[Gloinnen]

Na samym dnie
Jest tylko dno,
Nie ma drzwi i okien,
I nie można już
Niżej spaść.
Trafiają tu
Faceci, co
Z nieba wprost tu spadli,
Bo za ciężki był
Ich los,

Spadając tu przez cały świat,
Kurczowo wokół się czepiali
Nadziei chmur,
Nietrwałych słów,
Czyichś rąk.
Zostały im kawałki chmur,
Miłości strzępy pod palcami.

[skaranie boskie]

Pomijając odniesienia do starych szlagierów, muszę ocenić ten wiersz, jako kolejny zaangażowany emocjonalnie. Mam wrażenie, że stworzyłaś cykl poświęcony zawsze tej samej peelce, a może nawet parze. On daleki, ona zakochana i stęskniona. Romans, jak za grosz.

Będę śledził dalsze losy tej pary, bo coś mi przypominają.